«Είχα φοβηθεί τον θάνατο… ξαφνικά. Έπαθα μία κρίση και για πέντε με έξι χρόνια έπαιρνα βάλιουμ»

Η Τάνια Τσανακλίδου μίλησε για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε σε ηλικία 15 χρονών.

Όταν βγαίνετε έξω από την ησυχία και την ζεστασιά του σπιτιού τι νιώθετε βλέποντας άσχημες -καθημερινές τώρα πια- εικόνες;

Έχω έναν άστεγο που ζει στην πυλωτή μου. Λέμε καλημέρα, του πηγαίνω μία ζεστή σούπα, όταν μπορώ. Αυτή είναι μία εικόνα που με κάνει να έχω ενοχές που εγώ και οι συνομήλικοί μου επιτρέψαμε να βρεθούν άνθρωποι σε αυτή την κατάσταση. Δεν ήμασταν τόσο ενεργητικοί για να μη συμβεί ποτέ αυτό. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου δεν υπάρχει εθνική πολιτική και η ψήφος μας είναι άνευ σημασίας. Θα σωθούμε μόνο με μία μεγάλη ρήξη… μόνο με τη βία. Ένα ισχυρό όπλο είναι και η ευφυΐα. Αν την είχαμε θα άλλαζαν όλα. Αν σταματούσαμε να είμαστε καταναλωτικές μονάδες. Ας πηγαίναμε- όταν ξεκίνησε η κρίση- να πάρουμε τα λεφτά που είχαμε στις τράπεζες. Θα μπορούσαμε να τις είχαμε οδηγήσει στην κατάρρευση. Είναι καλό να διαλυθούν όλα; Όχι. Αλλά οι τράπεζες μας έχουν καταστρέψει. Για αυτούς είμαστε καταναλωτές... τίποτα περισσότερο. Αν μας έχαναν θα μας εκτιμούσαν.

Νιώθετε φόβο;

Έχω νιώσει... μικρή. Είχα φοβηθεί τον θάνατο… ξαφνικά. Σε ηλικία 15 ετών έπαθα μία κρίση και για πέντε με έξι χρόνια έπαιρνα βάλιουμ. Εξάσκησα το μυαλό μου, διάβασα και κάπως έτσι βρήκα παρηγοριά. Αυτό που φοβάμαι -τώρα πια- δεν είναι ο θάνατος. Είναι το να είμαι ανήμπορη. Το να γίνω βάρος σε κάποιους. Αυτό με τρομάζει. Δυστυχώς όμως δε μπορώ να κάνω κάτι για αυτό.

Κοιτάζοντας αυτά που έχετε ζήσει. Τι έχετε κερδίσει και τι έχει πάει χαμένο;

Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη. Θεωρώ ότι είμαι από τους ανθρώπους που ευνοήθηκαν σ' αυτή τη ζωή. Μου ήρθαν σχετικά εύκολα τα πράγματα. Όχι ότι δε δούλεψα σκληρά για αυτό, αλλά και άλλοι άνθρωποι δουλεύουν. Ξεκίνησαν όλα πολύ γρήγορα. Όταν έφτασα στην Αθήνα είχα δουλειά και πολύ σύντομα απέκτησα την πολυτέλεια της επιλογής. Δεν αναγκάστηκα να ψάξω, να βασανιστώ.

Πηγή: tospirto