Αθηνά Οικονομάκου: «Ούτε τουαλέτα δεν προλάβαινα να πάω»

«Μου ήρθε απότομα η δημοσιότητα. Λόγω της μεταμφίεσης όμως -η Ξένια φορούσε μια περούκα στη σειρά- ο κόσμος δεν με αναγνώριζε τόσο εύκολα. Μάλλον με έσωσε αυτό, Ήρθε σταδιακά η αναγνωρισιμότητα στην καθημερινότητα μου. Δεν είδα κάποια τραγική αλλαγή σε σημείο να πω "θα πάω να κλειστώ σπίτι μου, δεν το παλεύω"» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

Αναγνωρίζει κάποιον καθοριστικό άνθρωπο στην πορεία της; «Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που με επηρέασε ή μου έδειξε τον δρόμο στη δουλειά μου. Χρωστάω πολλά στον Χάρη Ρώμα που με πήρε στην πρώτη σειρά όπου έπαιξα επιλέγοντας με ανάμεσα σε 800 κοπέλες που κάνει οντισιόν. Είχα πάει εντελώς τυχαία συνοδεύοντας μια μου. Εκείνος με είδε και την επόμενη μέρα υπέγραφα το πρώτο μου συμβόλαιο. Δεν είχα καν καταλάβει ότι είχα κλείσει στη σειρά. Χρωστάω επίσης πολλά στον Δημήτρη Αρβανίτη, ο οποίο, επιμείνει ότι έπρεπε να έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη της άλλης", παρότι από το κανάλι δεν συμφωνούσαν, γιατί ακόμα δεν είχα κάνει τίποτα. Ήμουν ένα κορίτσι 20-21 ετών, χωρίς καμία εμπειρία. Προφανώς, ήθελαν μια ηθοποιό πιο γνωστή κα έμπειρη γιατί οι απαιτήσεις ήταν τρομακτικές. Οχι απλώς δεν τα έβγαζες πέρα εύκολα, άνοιγες την πόρτα και έφευγες τρέχοντας.

Η συνθήκη και ο όγκος της δουλειάς ήταν τεράστια για μια νέα ηθοποιό. Αυτά τα επτά χρόνια όπου έκανα καθημερινές σειρές με τον Δημήτρη Αρβανίτη ήταν όχι απλά καθοριστικά, αλλά μια στρατιωτικού τύπου παίδευση. Δούλευα 15, καμιά φορά ακόμη κι ώρες τη μέρα. Ούτε τουαλέτα δεν προλάβαινα να πάω. Δούλεψα στις πιο δύσκολες συνθήκες που μπορεί να δουλέψει κάποιος σε σχέση με τόνο και τον ρυθμό της δουλειάς. Γι'αυτό μάλλον από εδω και πέρα οτιδήποτε και να προκύψει σε τηλεοπτική σειρά δεν με φοβίζει. Μου φαίνεται ι αστείο σε σχέση με την εμπειρία που έχω αποκομίσει. Ζορίστηκα πολύ. Ίσως γι' αυτό δεν κατάλαβα την επιτυχία και τη δημοσιότητα τέλη Δούλευα τόσο πολύ που δεν υπήρχε περιθώριο να σηκώσω κεφάλι. Οχι να πάρουν τα μυαλά μι αέρα, να νιώσω ντίβα να ψωνιστώ δεν προλάβαινα, ούτε να κοιμηθώ. Και να ήθελα, δεν υπήρχε χρόνος».