Συγκλονίζει η περιγραφή του Σόμπολου: «Είπαμε ότι εκεί θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας…»

-Κάνοντας οικογένεια, δεν αυξήθηκε ο φόβος σας, λόγω του ρεπορτάζ που κάνατε και της επικινδυνότητας που είχε;

«Έκανα οικογένεια, δύο παιδιά, μία κόρη κι ένα γιο. Ήθελα να έρθουν στη δημοσιογραφία, ο γιος ήρθε, η κόρη δεν ήθελε, ήθελε να κάνει δικηγορία και εκ των υστέρων δικαιώνεται, γιατί ο κλάδος μας είναι ισοπεδωμένος, οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα ραδιοτηλεοπτικά, όλα, ενώ πάμε από το κακό στο χειρότερο» τόνισε στο Λοιπόν.

-Επιστρέφονται στο σπίτι σας, τι σας έφερνε την ισορροπία;

«Έκλεινα την πόρτα και τα ξεχνούσα όλα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο η σύζυγός μου, η Τζένη, την οποία έχω «χάσει» εδώ και 10 χρόνια, ήταν μεγάλο στήριγμα. Αν δεν ήταν εκείνη, ούτε οικογένεια θα είχα, θα ήμουν ένα διαλυμένο πράγμα, ούτε παιδιά, θα ήταν σκορποχώρι, το ένα από εδώ, το άλλο από εκεί. Εκείνη ήταν ο συνδετικός κρίκος.»

-Κινδυνέψατε για χάρη της δουλειάς σας;

«Αν έχω κινδυνέψει; Ένα κάρο φορές έχω κινδυνέψει, αμέτρητες φορές έχω πει: «Εδώ αφήνω τα κοκαλάκια μου, τώρα», δεν μπορώ να τις μετρήσω, δεν θυμάμαι όλα τα περιστατικά, θυμάμαι αν είχαν πιάσει φωτιά οι αποθήκες πυρομαχικών στη Μαλακάσα, έσκαγαν βλήματα από εδώ κι από εκεί, ήμουν πίσω από ένα δέντρο και καρφώνονταν στον κορμό του δέντρου οι σφαίρες... Στην Αλβανία, με τις παρατράπεζες του Μπερίσα, που είχαμε την ιστορία, καθόμουν έξω από το προξενείο, είχα τελειώσει τη μετάδοση μου και κάποιος πυροβολούσε με καλάσνικοφ από απέναντι και οι σφαίρες καρφώνονταν από εδώ κι από εκεί δίπλα μου, δεν με πήρε καμία, ενώ έβλεπα πολλούς σε άλλα σημεία να χάνουν τη ζωή τους. Άλλη μία φορά είχε αποδράσει ο Ρωχάμης στην Κρήτη από τις φυλακές Αλικαρνασσού. Μπήκαμε σ' ένα ελικόπτερο του στρατού με το συνεργείο και τους αστυνόμους που ψάχνανε, κι ακούμπησε κλαδιά δέντρου γιατί πετούσε χαμηλά, τότε ταρακουνήθηκε ολόκληρο και είπαμε ότι εκεί θα αφήσουμε τα κοκαλάκια μας. Αφού αυτή είναι η δουλειά μου, μπορούσα να μην την κάνω;»

-Συμφιλιωθήκατε με τον κίνδυνο;

«Ναι, ήξερες ότι με αυτά πρέπει να ασχοληθείς, δεν γίνεται διαφορετικά, θα πας σε επικίνδυνες ζώνες και σε δύσκολες αποστολές. Δεν κάθεσαι στο γραφείο ή στο στούντιο και κάνεις κριτική. Είναι τετ-α-τετ με τον κίνδυνο. Το τηλέφωνο δεν πρέπει να κλείνει ποτέ. Τώρα που πήρα τη σύνταξη μου βγάζω το άχτι μου με το τηλέφωνο, το αφήνω να χτυπάει. (Γέλια.) Ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω.»