Το ξέσπασμα του Βαλτινού: «Όπου και αν γυρίσεις βλέπεις απίστευτα ψώνια…»

«Ούτε ένα δευτερόλεπτο κι εσύ το γνωρίζεις καλά στα τριάντα χρόνια που βρισκόμαστε για συνεντεύξεις και όχι μόνο. Ούτε ένα! Αντιθέτως, όταν γίνονταν τα μεγάλα «μπαμ» στην καριέρα μου, τρόμαζα με τους τόσους επαίνους. Απ' την άλλη, σε κάθε παράσταση ξεκινάς από το μηδέν. Δεν έχει σημασία αν η προηγούμενη αποθεώθηκε - κάθε φορά από το μηδέν ξεκινάς κι αυτό έχει μεν αγωνία, μα και μια μεγάλη γοητεία, πρέπει να σου πω. Αν εφησυχάσεις, το έχασες το παιχνίδι. Κάθε φορά πρέπει να βάζεις στον εαυτό σου πιο δύσκολα καινά δουλεύεις για αυτά με ταπεινότητα μεγάλη» τόνισε στην Real ο Γρηγόρης Βαλτινός.

-Πολλοί από τον χώρο σου -και κυρίως της νεότερης γενιάς- νιώθουν «θεοί» και μάλιστα το «πλασάρουν» προκλητικά. Σε ενοχλεί αυτό;

«Εμένα να ενοχλεί; Αυτοί γίνονται ρεζίλι, γιατί ο κόσμος έχει πολύ καλή όσφρηση και καίριο κριτήριο και κοροϊδεύει τα «νούμερα», ιδίως της νεότερης γενιάς που βιαστή- καν τόσο να... σηκώσουν μύτη και να που-λήσουν μούρη.»

-Όταν πέφτεις πάνω στους δεύτερους, τους δίνεις συμβουλές να προσέξουν το καλάμι;

«Δεν κάνω κήρυγμα, αλλά, ναι, εκεί που βλέπω ότι μπορώ να συμβουλεύσω κάποιον, το κάνω. Κάποιοι καταλαβαίνουν. Κάποιοι άλλοι όχι και για αυτούς το χαστούκι είναι ηχηρότερο, όταν καταλάβουν πόσο λάθος έχουν κάνει. Τιμωρείται η έπαρση, αργά ή γρήγορα. Πρέπει να πατάνε στα πόδια τους να πατάνε χώμα και λάσπη, να είναι γειωμένοι, αλλά όλο και πιο πολλά είναι τα ψώνια τελευταία. Όπου κι αν γυρίσεις, βλέπεις απίστευτα ψώνια. Δεν λέω, προς θεού, πως δεν υπάρχουν παιδιά προσγειωμένα, εργατικά, φιλότιμα, ταλαντούχα και μετρημένα, αλλά δυστυχώς είναι πια η... εξαίρεση στον κανόνα. Τι πλήγμα κι αυτό...»

-Υπάρχουν κι αυτοί που μιλάνε για «σκοτεινά κυκλώματα», που δεν τους αφήνουν να φανούν.

«Αχ, δεν την μπορώ καθόλου την καραμέλα με τα «σκοτεινά», «βρόμικα», «άθλια» κυκλώματα που «θάβουν» ταλέντα, που... θάβουν στη γη ταλαντούχα πλάσματα. Τα α-ληθινά ταλαντούχα πλάσματα τον βρίσκουν τον δρόμο τους - έστω και με δυσκολία, έστω και αργά. Από την άλλη, οι ατάλαντοι που ίσως έχουν «σπρωχτεί» από κάποιους, δεν μακροημερεύουν. Το σανίδι τον ξερνάει τον ατάλαντο. Αν κάποιος «δεν τα λέει» όσο κι αν έχει «βύσμα», είτε γιος... πλανητάρχη είναι, είτε συγγενής πρωθυπουργού, πετιέται εκτός κάποια στιγμή... Υπάρχει δικαιοσύνη στο θέατρο - η σκηνή ή σε ξερνάει ή σε καταπίνει, αν δεν έχεις τις δυνατότητες να είσαι σε αυτή. Βγαίνει η άλλη μισόγυμνη, δείχνει στήθη και οπίσθια και σου λέει «είμαι ηθοποιός». Για γέλια είναι κάτι τέτοιες και έχουν -ευτυχώς- ημερομηνία λήξης. Τα «νούμερα» σβήνουν.»

- Ισχύει και στην τηλεόραση αυτό;

«Περισσότερο από το θέατρο, αλλά κι εκεί βλέπεις ηθοποιούς-φούσκες που σε δύο-τρία χρόνια σκάνε. Τι κι αν σπρώχνονται από καναλάρχες παραγωγούς, δημοσιογράφους-τα κάνετε κι εσείς τα «εγκλήματα» σας με το να τους «φουσκώνετε την πίτα». Φούσκες είναι και σκάνε και, μάλιστα, με πολύ θόρυβο.»