Η συγκλονιστική εξομολόγηση της Γκιωνάκη για την κακοποίηση που δέχτηκε!

Η Πολύνα Γκιωνάκη εξομολογείται στο Λοιπόν την κακοποίηση της από τον πρώην σύντροφο της, που την έφτασε, όχι ένα, αλλά μισό βήμα πριν από το θάνατο. Ένας Γολγοθάς που ανέβηκε μόνη της, καθώς η οικογένεια της και ο γιος της δεν γνώριζαν.

"Ήμουν σε μια σχέση 6 χρόνια, όπου κακοποιήθηκα λεκτικά, ψυχολογικά, μέχρι που κακοποιήθηκα πολύ και σωματικά. Έφτασα μισό βήμα πριν υπό το θάνατο, βρέθηκα σε κρατικά νοσοκομεία, έχω χαρτιά στα χέρια μου από ιατροδικαστές, χαρτί από τον εισαγγελέα που πήγα στην αρχή, έχω φωτογραφικό υλικό από την κατάσταση που ήμουν... Όταν συμβεί κάτι τέτοιο στη ζωή σου, ευαισθητοποιείσαι πολύ με το θέμα, γι' αυτό και αποφάσισα να κάνω τη θεατρική παράσταση»

Γιατί δεν έφευγες από τη σχέση; «Ποτέ δεν ξεκινάει η σωματική κακοποίηση κατευθείαν, ξεκινάει κάνοντας λεκτική και ψυχολογική. Με τη λεκτική και την ψυχολογική κακοποίηση κάθε γυναίκα αρχίζει να χάνει την αυτοπεποίθηση της, την ισορροπία της. Χάνοντας τα δεν μπορείς ούτε να σκεφτείς τίποτα, γίνεσαι ένα φοβισμένο άτομο, υποχείριο στα χέρια κάποιου άλλου, χωρίς να έχεις αυτοεκτίμηση.

Χτύπησα την πόρτα της κ. Κούβελα, γενικής γραμματέας Ισότητας των Φύλων, του υπουργείου Εσωτερικών, όταν βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση, και ζήτησα βοήθεια. Όπως ζήτησα βοήθεια και από το Κέντρο Κακοποιημένων Γυναικών, που με στήριξαν»

Μια γυναίκα όπως εσύ, με προσωπικότητα, επιτυχημένη, δημοφιλής, γνωστή στο ευρύ κοινό, πώς δέχτηκες να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο τόσο καιρό;
«Μπορεί να συμβεί στην οποιαδήποτε γυναίκα, ανεξάρτητα από το οικονομικό, το κοινωνικό, το μορφωτικό επίπεδο, είναι να μη σου τύχει να πέσεις σ' έναν τέτοιο άνθρωπο, ο οποίος είναι εξουσιαστικός, χειριστικός. Πίστευα ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ έξυπνοι, όμως κατάλαβα ότι τελικά δεν είναι καθόλου έξυπνοι, είναι δαιμονικοί, υπάρχει τεράστια διαφορά σ' αυτό. Επειδή είναι χειριστικοί και δαιμονικοί, έχουν την ικανότητα να θυματοποιούνται οι ίδιοι.

Όταν συμβαίνει αυτό, κάνουν τη γυναίκα να νιώθει τεράστια ενοχή, να αισθάνεται ότι φταίει και να ζει κάτω από το φόβο τους. Στην παράσταση που παίζω, τη γυναίκα την παρουσιάζω σαν ζώο, μεταφορικά, όχι ως άνθρωπο, που ζει μέσα σ' ένα τσίρκο και υπάρχει μέσα ο θηριοδαμαστής, ο οποίος με το μαστίγιο της λέει τι θα κάνει, πώς θα φερθεί. Στο έργο καταθέτω την ψυχή μου, δεν είναι ψυχοφθόρο, αλλά ψυχοθεραπευτικό»

Εσύ είσαι μια έμπειρη γυναίκα, γνωρίζει πράγματα για τη ζωή...
«Στη ζωή μου δεν είχα ζήσει κάτι τέτοιο, είμαι καλοπροαίρετος ως χαρακτήρας, δυστυχώς, παραμένω παιδί. Δεν έχει σχέση η ηλικία. Οι άνθρωποι που ασκούν βία δεν είναι όλες τις στιγμές βίαιοι έχουν στιγμές τρομερής τρυφερότητας. Στη ζωή μου έχω περάσει πολλές δύσκολες στιγμές, με την αρρώστια του πατέρα μου, με το θάνατο του άντρα μου, με πολλά...

Αυτό που πέρασα όμως ήταν πολύ άσχημο, γιατί ήμουν ολομόναχη όταν μου συνέβη, δεν τολμούσα να με δουν στην κατάσταση που ήμουν, κι έπρεπε να το χειριστώ μόνη. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πατούσα τελείως μόνη στα πόδια μου κι έπρεπε μόνη μου να πάω στο νοσοκομείο για μαγνητική στο κεφάλι, στον εισαγγελέα στην Ευελπίδων, μόνη έκανα τα πάντα και ήταν πολύ δύσκολο. Ένιωθα και ντροπή για αυτό που μου είχε συμβεί»

Ο γιος σου δεν το γνώριζε;
«Στο παιδί μου το είπα αργότερα, όχι αμέσως. Όταν περάσανε τα πολύ δύσκολα, τότε μίλησα σε όλη την οικογένεια. Αν κινηθώ νομικά, θα είναι ψυχοφθόρο για μένα, θα πηγαίνω στα δικαστήρια να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Ο άνθρωπος που βρισκόμουν μαζί του δεν ήταν ο οποιοσδήποτε, είχε γνωριμίες, δύναμη και πολλά άλλα. Πάντα στο μυαλό μου έρχεται το ότι η δικαιοσύνη είναι σαν τον ιστό της αράχνης, πιάνει τα μικρά έντομα και δεν πιάνει τα μεγάλα. Δεν θέλω να είμαι η τιμωρός κανενός, πιστεύω πολύ στον θεό.

Ο χαρακτήρας του συγκεκριμένου ανθρώπου, από την ψυχανάλυση που κάνω τώρα, έχω καταλάβει ότι όλοι έχουν κοινά και ταλαντεύονται ανάμεσα σ' ένα υπέρμετρο μίσος και σε μια υπέρμετρη ευαισθησία προς τη σύντροφο, κάτι που μπερδεύει τη γυναίκα και σε κάνουν να μην ξέρεις τι σου γίνεται. Είναι οι λεγόμενοι σαδιστές αυτοί οι άνθρωποι, αγαπάνε με σαδισμό. Δεν πάσχω από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, που λατρεύουν τους βασανιστές τους, κάποια στιγμή στη μεγάλη σωματική βία που άσκησε πάνω μου ταρακουνήθηκε το μυαλό μου και είπα «Ως εδώ», όταν έφτασα λίγο πριν από το θάνατο»

Με την εμπειρία που έχεις αυτή τη στιγμή, πώς φαντάζεσαι την επόμενη σχέση στο μυαλό σου;
«Θα προτιμούσα να μην το είχα ζήσει, να μην το είχα βιώσει. Το βασικό που λέει η ηρωίδα του έργου είναι το πώς οδηγήθηκε στην κατάθλιψη, πώς ένας άνθρωπος μπορεί να τη φτάσει στα όρια της κατάθλίψης.

Την ξεπερνάω την κατάθλιψη, βρίσκομαι σε ψυχολογική στήριξη εδώ και αρκετό καιρό και συνεχίζω... Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κακοί. Έχω πάντα μέσα μου χώρο για νέα σχέση, για νέους φίλους και απ' ό,τι μου λέει η ψυχολόγος, αυτό είναι το θετικό με μένα, γιατί μετά από κάτι τέτοιο πολλές γυναίκες κλειδώνονται και δεν θέλουν να ξαναδούν άντρα. Είχα γίνει μαριονέτα, η πιο επικίνδυνη βία είναι η ψυχολογική. Η επέμβαση στο μυαλό του άλλου είναι τραγική, φτάνει τον άνθρωπο να κάνει πράγματα που δεν θέλει. Όμως, έχω μεγάλη δύναμη μέσα μου, σιωπηλή δύναμη»

Γιατί δεν έκανες μήνυση στον άνθρωπο που σου τα προκάλεσε όλα αυτά;
«Διότι όταν μίλησα με δικηγόρους, με τον εισαγγελέα, κατάλαβα πόσο ψυχοφθόρο θα ήταν αυτό για μένα. Η μία αναβολή θα ήταν μετά την άλλη και θα με πονούσε κάθε φορά που θα έπρεπε να εξιστορήσω, να έδειχνα τα χαρτιά, να μιλήσω...Όλο αυτό το ζούσα δύσκολα, πόναγα»

Ζούσες, σε αυτές τις συνθήκες επί 6 χρόνια, όσο κράτησε και η σχέση σας;
«Το είχα ζήσει μέσα στην εξαετία, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Ο λόγος που το έκανα έργο είναι γιατί δεν θέλω να βρεθούν στη θέση που βρέθηκα άλλες γυναίκες. Πόνεσα πάρα πολύ και δεν θέλω να το βιώσουν άλλες γυναίκες», εξομολογείται στο Λοιπόν.