Γιώργος Παρτσαλάκης: «Κάποτε, μετά από μια επίσημη πρεμιέρα έκανα μια βλακεία»

«Κάποτε, μετά από μια επίσημη πρεμιέρα που είχα σ' ένα έργο στο Εθνικό θέατρο, που όλα είχαν κυλήσει υπέροχα, έκανα μια βλακεία, θέλησα να ανέβω στη σκηνή να δω τι γίνεται, όταν το θέατρο είναι άδειο και τι μπορούσε να σημαίνει για μένα. Στάθηκα στο κέντρο της σκηνής, εκεί που είχε τα φώτα ασφαλείας που ανάβουν, ένα ημίφως, και είδα μια απέραντη ησυχία, ένα κενό, εκεί ένιωσα ότι έδωσα ό,τι είχα, τα κατέθεσα με την ψυχή μου, τα πήραν οι άνθρωποι, έφυγαν κι εμένα με άφησαν εκεί, ένα άδειο σακί. Δεν είναι παράπονο, αλλά αυτή είναι η δουλειά μου, ότι έφυγαν κάποιοι άνθρωποι χαρούμενοι, αυτή ήταν η ευτυχία μου», λέει στο Λοιπόν και καταλήγει:

«Εκεί είπα: «Εμένα υπάρχει κάποιος άνθρωπος να με καλύψει, για να μπορέσω κι εγώ να νιώσω καλά;». Εκεί ακριβώς βρίσκονται τα παιδάκια μου, κι εκεί ξαναγεμίζω την ψυχή και τη ζωή μου. Δεν ξανανέβηκα στη σκηνή κάτω από τέτοιες συνθήκες, δεν ήθελα να ξανανιώσω αυτή τη στιγμή».