Μάρκος Σεφερλής: «Δεν έχω πιστέψει, 13 χρόνια μετά, ότι έχει πεθάνει ο πατέρας μου»
Έχει σκεφτεί ο Μάρκος Σεφερλής ότι ένα διαφορετικό είδος θεάτρου, από το είδος που πρεσβεύει τώρα θα δημιουργήσει, ενδεχομένως, έναν «κραδασμό» στο κοινό του;
«Όχι, γιατί ό,τι κάνω το κάνω ενστικτωδώς, αισθάνομαι ότι και το κοινό μου θέλει κάτι διαφορετικό από μένα. Δεν αποποιούμαι το παλιό, όμως ο κόσμος αποδέχεται το καινούργιο, έχει στοιχεία «Σεφερλικά», που θέλουν να δουν, αλλά δεν έχει μόνο αυτά, έχει και στοιχεία που θέλω εγώ να δούνε. Τα βλέπουν, τα αποδέχονται, τους αρέσουν κι εντυπωσιάζονται. Αλίμονο αν έμενα σε κάποια πράγματα που ήθελε μόνο ο κόσμος, κι έπρεπε μόνο αυτό να κάνω. Τολμάω, έχει το ρίσκο να απογοητεύσω κάποιους, να μην το δεχτούν τόσο εύκολα, αλλά μπορείς να κερδίσει πολλούς περισσότεροι, αυτό δεν το ξέρεις»
Μοιάζει άτρωτος στη θλίψη, στην κατάθλιψη. Τον έχουμε συνηθίσει όλοι με το αστείρευτο χιούμορ του.
«Οτιδήποτε κακό και δύσκολο το αντιμετωπίζω με το χιούμορ, ίσως είναι η άμυνα μου, το «όπλο» μου να ξορκίσω το κακό. Ακόμα και στο θάνατο του πατέρα μου, 10 ημέρες μετά τη γέννηση του Χάρη, ήταν τόσο ευτυχές το γεγονός που ήρθε στη ζωή μας, που ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει, δεν έχω πιστέψει, 13 χρόνια μετά, ότι έχει πεθάνει ο πατέρας μου. Κλαίω κι εγώ... Το ότι ανεβαίνω στη σκηνή και κάνω τον κόσμο να γελάει λειτουργεί και για μένα σαν ψυχοθεραπεία, περνάω καλά. Πάντα είμαι αυτός που προσπαθώ να μετριάσω τον πόνο, να τους κάνω να περάσουν καλά, να γελάσουν», λέει ο ίδιος στο περιοδικό Λοιπόν.