Τάκης Σπυριδάκης: Έτσι αποφάσισε να γίνει ηθοποιός

Πώς ήταν τα παιδικά χρόνια στην Αίγινα, όπου γεννηθήκατε;
«Παρά τη δυσκολία των εποχών εκείνων, ήταν όμορφα, κοντά στη θάλασσα, που παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Υπήρχε μια γοητευτική σχέση με τους γονείς μου, αλλά δεν είχαμε πολλά πολλά. Εκεί έβγαλα το δημοτικό σχολείο, πήγα μέχρι την πρώτη γυμνασίου και μετά έμεινα στον Πειραιά με τη γιαγιά μου»

Ισχύει ότι το σκάγατε από το πατρικό σας και πηγαίνατε στο σπίτι της;
«Ναι. Ηθελα να φύγω από το νησί. Δεν με πίεζε κάτι, δεν με βασάνιζαν οι γονείς μου, ούτε ήταν αδιάφοροι. Ημουν ανεξάρτητος χαρακτήρας. Αναγνώριζαν την ιδιαίτερη σχέση που είχα με τη γιαγιά μου. Την κοπανούσα και πήγαινα στο σπίτι της στην Παλιά Κοκκινιά. Κάποια στιγμή βαρέθηκαν να με κυνηγάνε και με άφησαν ήσυχο. Οταν πέθανε η γιαγιά, δεν επέστρεψα. Ημουν 14 χρονών. Πήγα στο νυχτερινό γυμνάσιο, γιατί δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα από τους γονείς μου να με βοηθήσουν, κι άρχισα να δουλεύω. Ηταν ο μόνος τρόπος για να διαφυλάξω την αξιοπρέπεια, την αυτονομία μου κι εκείνα που θολά είχα μέσα στο κεφάλι μου για το τι ήθελα να κάνω

Τι δουλειές έκανε ένα παιδί;
«Στην αρχή δούλεψα σε έναν μακρινό συγγενή μου στην Αριστείδου, στην Αθήνα. Φτιάχναμε σφραγίδες και επιγραφές. Τα χρήματα δεν ήταν ικανοποιητικά και αναγκάστηκα να κάνω έξτρα δουλειές σε ξυλουργεία, οικοδομές, γκαρσόνι. Μέχρι που, μεγαλώνοντας, κατέληξα ότι η δουλειά που μου επιτρέπει να κάνω τα δικά μου πράγματα ήταν μπάρμαν. Αυτό ήταν το κύριο επάγγελμά μου μέχρι να βγάλω τη δραματική σχολή»

Ησασταν καλός μαθητής;
«Πήγα με μεγάλη ζέση στο νυχτερινό γυμνάσιο. Εβρισκα πολύ ενδιαφέρουσα μια φιλόλογο που είχαμε, η οποία αντιλαμβανόταν μια ιδιαιτερότητα σε μένα. Είχαμε πολύ καλή επικοινωνία. Γενικότερα, όμως, στο γυμνάσιο, μετά τα τρία πρώτα χρόνια, πήγαινα όποτε τύχαινε και όποτε δεν έβρεχε. Στην αρχή, η επιστήμη που μου έκανε κλικ ήταν η ναυπηγική, αλλά ήθελε πολύ μεγάλη προσπάθεια. Είχα και μεγάλη αγάπη για τον κινηματογράφο.
Το Σάββατο, μετά το σχολείο, από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ, έβλεπα τρεις ταινίες σερί. Γύρω στα 17 με 18 άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το θέμα της σκηνοθεσίας κινηματογράφου. Εκανα μια προσπάθεια -και αναγνωρίζω ότι έκανε και ο πατέρας μου- να σπουδάσω στην Αγγλία. Ομως στο οικονομικό κομμάτι δεν μπορούσα να τα καταφέρω. Επέστρεψα πίσω και αποφάσισα να πάω σε μια δραματική σχολή για να μάθω πράγματα περισσότερο για μένα και όχι τόσο για να γίνω ηθοποιός»

Και δώσατε εξετάσεις σε όλες τις σχολές.
«Ναι, και πέρασα παντού. Στο Θέατρο Τέχνης, στη Σχολή Βεάκη, στο Εθνικό. Στο Θέατρο Τέχνης θα με επανεξέταζαν. Στη Σχολή Βεάκη πήγα για κάποιο διάστημα, αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένος. Κατέληξα στο Εθνικό, που ήταν και τσάμπα. Εκεί, αυτό το θολό πράγμα που είχα στο κεφάλι μου πήρε υπόσταση. Ακαδημαϊκή σχολή, καλή ατμόσφαιρα. Αυτήν τέλειωσα ουσιαστικά, αλλά όχι τυπικά. Μια φίλη είχε αφήσει στο γραφείο του Νίκου Νικολαΐδη μια φωτογραφία μου κι εκείνος έψαχνε ήρωες για τη «Γλυκιά συμμορία». Με πήρε τηλέφωνο, αλλά το Εθνικό απαγόρευε στους μαθητές να παίζουν. Αυτό ήταν άδικο, γιατί η ταινία θα έβγαινε στο τέλος της μαθητείας μου», λέει στην Espresso ο ηθοποιός.