Πού χάθηκε η Ζανέτ Καπούγια;

Στα δεκαεννιά της πήγε στο Λος Άντζελες με μια βαλίτσα όνειρα, έτοιμη να διαγράψει μια λαμπρή καριέρα. Όμως, η τύχη την έριξε σε μια παρέα Ελλήνων και τραγουδούσαν όλοι μαζί Θεοδωράκη. Κάτι οι μουσικές, κάτι π παράξενη γλώσσα και κάτι η χαρούμενη παρέα, ήρθε στην Ελλάδα για λίγες εμφανίσεις, που έμελλε όμως να της αλλάξουν τη ζωή.

Τι απέγινε η όμορφη Λατίνα; Κάποιοι την είχαν βρει να κάνει εκθέσεις ζωγραφικής στην πλατεία Βικτωρίας. Κάποιοι άλλοι έλεγαν ότι αφοσιώθηκε στο μεγάλωμα της κόρης της και κάποιοι ισχυρίζονταν ότι γύρισε στην Ουρουγουάη. Κάποιες κακές γλώσσες, πάλι, έκαναν λόγο για μια κομματική πλεκτάνη που της έστησαν.

Πού εξαφανίστηκε; Γιατί τη χάσαμε εκεί που μεσουρανούσε το άστρο της; Ήρθε το παιδί της και αφοσιώθηκε, άλλαξε η τότε κυβέρνηση. «Και τι είναι η κυβέρνηση να μπει εμπόδιο στην καριέρα σου;»

«Ας πούμε, μια υπουργός να μην σε θέλει, μπορεί να κάνει ζημιά. Δεν κοιτάω πίσω. Μερικά πράγματα είναι να γίνουν και κάποια άλλα όχι». Άλλωστε, η Ζανέτ πιστεύει στη μοίρα. «Ακόμα και όταν νιώθουμε ότι εμείς αποφασίζουμε και αυτό μοίρα είναι». Στην καριέρα της αισθάνεται ευλογημένη ότι έκανε ωραίες συνεργασίες, αλλά ακόμα και όταν ήταν στα πάνω της ένιωθε ότι μπορούσε να κάνει περισσότερα. Σαν κάτι να διέφευγε, σαν να της γλιστρούσε η τύχη από τα χέρια. «Δεν πέρασε ποτέ το άρμα της τύχης για να ανέβω. Το άρμα που θα με τραβούσε ψηλά. Ο ,τι έκανα το έκανα με κόπο και μόνη μου» τόνισε στα Παραπολιτικά.

Και στον έρωτα αισθάνεται ότι δεν στάθηκε ιδιαίτερα τυχερή. Δεν το λέει, όμως, με πικρία. «Ενώ ήμουν έτοιμη για τη μεγάλη αγάπη, ποτέ δεν ήρθε κάποιος να σταθεί απέναντι μου και να αξίζει πραγματικά τον κόπο. Ακόμα επιθυμώ να ζήσω μια ιστορία που να αξίζει τον κόπο και όχι να με βάζει σε κόπο. Οι σχέσεις μου είχαν κυρίως κτητικότητα, ζήλια και ταλαιπωρία».

-Τι λάθος έκανες με τον άντρες;

«Έχανα τα όρια μου. Τους έδινα πιο πολλά από όσα ζητούσαν. Μέχρι και χειμερινή κολυμβήτρια έχω γίνει εγώ, που είμαι κρυουλιάρα».

Οι άντρες την πλησίαζαν εύκολα, αλλά ήθελαν πιο πολύ τον συμβολισμό. Προτιμούσαν την Καπούγια από τη Ζανέτ. Την έβαζαν σε ένα βάθρο και την κοιτούσαν. «Μόλις όμως με γνώριζαν, τους έφευγε αμέσως η κόμπλα. Έβλεπαν ότι δεν ήμουν από αυτές τις γυναίκες-δηλητήριο. Με απομυθοποιούσαν».

Παρόλο πού ήταν, δεν αισθάνθηκε ποτέ sex symbol. «Σιγά, δεν ήμουν και η Μονρόε! Εντάξει, ήμουν ένα χαριτωμένο πακετάκι. Ήμουν όμως ειλικρινής, δεν το έπαιξα κάτι που δεν είμαι, δεν πούλαγα σταριλίκι».

Στους άντρες την ταλαιπώρησαν πιο πολύ οι επιλογές της. «Εκατό άντρες να έβλεπα, εγώ θα διάλεγα τον πιο προβληματικό».

Παρ' όλες, όμως, τις κακοτοπιές, δεν έφτασε ποτέ ο έρωτας στο «αμήν», να πει «μπούχτισα» και «δεν θέλω άλλο». «Ακόμα και ο χειρότερος έρωτας σε μαθαίνει, σε κάνει πιο πλούσια. Σου δίνει χίλια καλά πράγματα συγκινήσεις, αναμονή... Δεν έχασα ποτέ την πίστη μου στον ίδιο τον έρωτα. Τουναντίον, όσο πιο πολύ απογοητευόμουν, τόσο επέστρεφα με μεγαλύτερη θέρμη και αναζητούσα έναν έρωτα περισσότερο ιδανικό και λιγότερο καταστροφικό».

Η Ζανέτ, λοιπόν, δεν φοβάται να μηδενίζει το κοντέρ και να αρχίζει από την αρχή. Άλλωστε, και χωρίς τον έρωτα νιώθει επαρκής και γεμάτη.

Η ζωγραφική γεμίζει τα κενά της και της δημιουργεί εξισορρόπηση και είναι για εκείνη ισάξια δημιουργικά με το τραγούδι. «Όσο έχω ανάγκη να τραγουδάω, άλλο τόσο έχω ανάγκη και να ζωγραφίζω. Ζωγραφίζω πολλά χρόνια. Έκανα κυρίως προσωπογραφίες. Με εκφράζουν τα μάτια, το βλέμμα και τώρα με τις γάτες με ενδιαφέρουν τα μάτια και της γάτας, που έχουν ένα αλλιώτικο βάθος. Το κάθε βλέμμα, ακόμα και ενός ζωντανού πλάσματος, είναι ξεχωριστό. Με ξεκουράζουν τα μάτια. Ένα καλό βλέμμα μπορεί να σε καθησυχάσει».

Η Ζανέτ αγαπάει πολύ τη ζωή, τη σύνδεση της με το φως, τα απλά πράγματα, τις συνετές απολαύσεις. «Το εδώ και τώρα με ενδιαφέρει, το αύριο είναι μια πλάνη».

Την πείραξε καθόλου όταν άρχισε να χάνει την αναγνωρισιμότητά της; «Πλάκα μου κάνεις; Δεν υπάρχει πιο μεγάλη ελευθερία από το να μη σε αναγνωρίζει κάνεις. Δεν με ένοιαζε καθόλου η επιτυχία. Κάθε μέρα το μόνο που ήθελα ήταν να είμαι εγώ ήρεμη και να μην έχω εσωτερική διαμάχη. Και ήμουν και από παιδί χορτάτη. Δεν περίμενα την επιτυχία για να μου κάνει κάτι στο "εγώ" μου. Από πολύ νωρίς ένιωθα πολύ ασφαλής με αυτό που ήμουν, ευγνώμων για τα ταλέντα μου». θέλει εκπαίδευση το να είσαι χορτάτος; «Εγώ μεγάλωσα στην Ουρουγουάη, όπου τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το φαγητό δεν είναι δεδομένο και είναι ύψιστο δώρο. Δεν είναι τίποτα δεδομένο».

Η Ελλάδα της κρίσης σήμερα δεν την τρομάζει γιατί έχει μάθει, όπως λέει, από κρίσεις. «Τι να με τρομάζει; Χώρισα όταν το παιδί μου ήταν μικρό και βρέθηκα στο άγνωστο, χωρίς βοήθεια και λεφτά, και πάλι τα κατάφερα. Δεν πεινάσαμε, δεν βρεθήκαμε στον δρόμο. Ξέρω πια τη δύναμη μου. Και τώρα στην ίδια επιβιωτική δύναμη στηρίζομαι».

Σήμερα τι κάνει η Ζανέτ; «Δίνω μουσικές παραστάσεις, ετοιμάζω ένα μουσικό αφιέρωμα, ζωγραφίζω, κάνω ρείκι, αγαπώ τη ζωή, ιούς φίλους μου, την κόρη μου. Ξυπνάω κάθε μέρα γεμάτη χαρά που ξύπνησα και αφήνω τη ζωή να με πάει εκεί που θέλει».