Μυρτώ Αλικάκη: «Έκοψα τα μαλλιά μου κοντά για να μην με αναγνωρίζουν»

Επιζητάς την επιτυχία σε κάθε δουλειά;

Σίγουρα δεν έρχεται πάντα και όχι από μόνη της. Όσο και να την επιζητάς, μπορεί να μην έρθει για τους χι ή ψι λόγους. Όταν, όμως, έρχεται είναι μία τεράστια ευτυχία. Είναι η ανταπόδοση των κόπων σου. Μεγάλη η χαρά! Αλλά δεν γίνεται πάντα. Μπορεί να καταβάλλεις κάθε δυνατή προσπάθεια και η δουλειά να μην έχει απήχηση ή να μην αναγνωριστεί. Είναι και θέματα συγκυριών, ξέρεις. Άλλωστε, δεν υπάρχει συνταγή για την επιτυχία.

Είναι πιο δύσκολο να χειριστεί κανείς την επιτυχία ή την αποτυχία του;

Ωραία ερώτηση! Νομίζω ότι το καθένα έχει τη δική του δυσκολία. Μία ξαφνική επιτυχία απαιτεί και αυτοκυριαρχία, αυτοπειθαρχία. Πρέπει να επιβληθείς και να μη σε παρασύρει. Και η αποτυχία επίσης. Αν είναι μικρή η αποτυχία είναι διαχειρίσιμη. Αν είναι μεγάλη όμως, είναι ζόρι. Δεν πρέπει να σε πάρει από κάτω. Έχει να κάνει, βέβαια, με το πώς είναι φτιαγμένος ο άλλος και σε τι είναι πιο επιρρεπής. Και ναι, αν είσαι επιρρεπής στο να καβαλήσεις το καλάμι, τότε η επιτυχία μπορεί να σε καταστρέψει…

Πώς απέφυγες αυτή την «καταστροφή»;

Είμαι το χαρακτηριστικό παράδειγμα του ανθρώπου που του ήρθε η επιτυχία ξαφνικά, σε πολύ μικρή ηλικία, και επιβίωσε. Το διαχειρίστηκα, πιστεύω, καλά. Όταν έκανα την «Αναστασία» ήμουν μικρή και δεν ήξερα τι να διαχειριστώ και πώς. Χαιρόμουν γι’ αυτό που μου συνέβαινε αλλά, από την άλλη, αγχωνόμουν για όλο αυτό που ζούσα. Σκέψου πως όταν έπαιξε η σειρά, στην αρχή ακόμα, πήγα κι έκοψα τα μαλλιά μου κοντά! Έτσι, για να μην αναγνωρίζομαι εύκολα. Βγαίνοντας από το κομμωτήριο, με σταματάει ένας και μου λέει «εσύ δεν είσαι που παίζεις την “Αναστασία”;». Φρίκαρα και απογοητεύτηκα. Όταν είσαι νέος και δεν έχεις δώσει το στίγμα σου, εύκολα οι άλλοι μπορούν να σε κατατάξουν και να σε κατηγοριοποιήσουν σε κάτι που μπορεί να μην είσαι εσύ ακριβώς. Ειδικά στον χώρο μας, που έχει πολλή χρυσόσκονη. Εγώ βρήκα άμυνες, οχυρώθηκα.

Έγινες απόμακρη;

Μπορεί και να έγινα. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη. Δεν ήμουνα, όμως, ξινή με τον κόσμο. Πιο πολύ στον εαυτό μου κλείστηκα. Ήθελα να αποφύγω διάφορα πράγματα και την πολλή δημοσιότητα. Όταν είχα την αίσθηση ότι απειλούμαι, τότε έμπαινα σε άμυνα.

Αυτό το έχεις ακόμα στο χαρακτήρα σου, όσο μεγαλώνεις;

Όχι, το αντίθετο. Όσο μεγαλώνω γκρεμίζω τα τείχη και ρίχνω τις άμυνές μου. Έχω συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι γύρω μου, αλλά και εγώ, έχουμε πάρα πολλές αδυναμίες. Δεν υπάρχουν «ιδανικές» καταστάσεις κι αυτό με κάνει περισσότερο επιεική με τους ανθρώπους γύρω μου. Απλά τώρα καταλαβαίνω, πολύ πιο γρήγορα, χωρίς να χάνω χρόνο, ποιος άνθρωπος μου ταιριάζει και ποιος όχι.

Αυτή την κοσμοθεωρία την έχεις περάσει και στους δύο σου γιους;

Προσπαθώ. Τα λόγια πάντα βοηθούν, αλλά εσύ είσαι το ζωντανό παράδειγμα για τα παιδιά σου: ο τρόπος που ζεις, που φέρεσαι, που κινείσαι. Και τα προτερήματα και τα ελαττώματα.

Πηγή: Down Town Κύπρου