Κατερίνα Διδασκάλου: «Πιστεύω ότι μόνοι μας προκαλούμε και τη δυστυχία και την ευτυχία μας»

Τι συμβαίνει όταν ο θεός κατεβαίνει στη Γη για μια απλή ψυχανάλυση;

Η συγγραφέας Ανάτ Γκοβ σ' αυτό το ιδιοφυές κείμενο συμβολικά χρησιμοποιεί την «κάθοδο» του καταθλιπτικού Θεού που δεν αντέχει να βλέπει το τελειότερο δημιούργημα του να καταστρέφει το περιβάλλον που τον φιλοξενεί και χρησιμοποιεί το όνομα του για να εγκληματεί απέναντι στους συνανθρώπους του. Και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο: Ο άνθρωπος στον οποίο καταφεύγει τον οδηγεί στην αυτογνωσία.

Πώς θα σκιαγραφούσατε την Άννα, την ηρωίδα που υποδύεστε;

Η Άννα είναι ψυχολόγος και μεγαλώνει μόνη της τον γιο της που έχει αυτισμό. Είναι γήινη, ρεαλίστρια, αλλά και αέρινη μαζί. Επιμένει να πιστεύει στα θαύματα. Είναι τύπος εγγενώς αισιόδοξος και δεν την πτοεί το γεγονός ότι την έχει εγκαταλείψει ο άντρας της. Με χιούμορ και πολλή αγάπη πορεύεται και την αγάπη θεωρεί την καλύτερη θεραπεία. Δεν είναι τυχαία η επιλογή της δουλειάς της. Την έχει διαλέξει συνειδητά και την κάνει με πολύ ζήλο.

Γιατί επιλέγει εκείνη ο Θεός για να ψυχαναλυθεί;

Την επιλέγει πρώτον γιατί δεν είναι θρησκόληπτη. Είναι και μια πρόκληση γι' αυτόν που θέλει να αποδείξει την ύπαρξη του. Και έπειτα τη θεωρεί καλό άνθρωπο. Ένα άτομο που θεωρεί φυσικό να δίνει καλοσύνη. Και ελπίζει μέσα απ' αυτήν να λυτρωθεί.

Εάν ο Θεός δεν τα βγάζει πέρα και παθαίνει κατάθλιψη, τι απομένει σε μας τους κοινούς θνητούς;

Να βρούμε τον θεό που έχει ο καθένας μεσά του. Να γεμίσουμε με αγάπη και απλότητα. Να κάνουμε αυτό που ξέρει ο καθένας μας με τον καλύτερο τρόπο. Να πιστέψουμε στα μικρά καθημερινά θαύματα. Και να πάψουμε να κοιτάζουμε πίσω.

Θεωρείτε ότι η κατάθλιψη αποτελεί σημείο των καιρών;

Είναι κάτι σαν επιδημία. Όλοι δηλώνουν καταθλιπτικοί. Αναρωτιέμαι τι σημαίνει για τον καθένα. Νομίζω ότι σημαίνει διαφορετικά πράγματα. Πιστεύω ότι μόνοι μας προκαλούμε και τη δυστυχία και την ευτυχία μας.

Πηγή: TV Έθνος