Παναγιώτης Πετράκης: «Μάλλον χρωστάμε, δεν μας χρωστάει κανείς»

«Δεν γινόταν κάτι φανερά, οπότε, διατηρώντας εγώ μία παιδική αφέλεια στα πράγματα, μπορεί να μην το έβλεπα, κι εκ των υστέρων έμαθα κάποια πράγματα αλλά και πάλι τα έβαλα περισσότερο με τον εαυτό μου. Άκουσα ότι «Ο Πετράκης μπορεί να είναι πολύ ανταγωνιστικός και δεν τον θέλουμε δίπλα μας, μπορεί να έχει καβαλήσει καλάμι...», πράγματα που δεν ισχύουν και δεν τα βλέπω καθόλου στον εαυτό μου. Ανταγωνίζομαι πολύ τον εαυτό μου, τον στήνω στον τοίχο, θέλω να τον ξεπερνάω, και ίσως αυτό να δημιουργεί την αίσθηση ότι μπορεί να ανταγωνίζομαι άλλους... Αυτό όμως είναι κάτι που δεν συμβαίνει καθόλου, ίσα-ίσα, με ενδιαφέρει πάντα το συνολικό αποτέλεσμα, να είναι καλό, η δουλειά μας είναι ομαδική, συλλογική, γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, με τίποτα.»

-Έχει υπερβεί κάποιος τα όρια της οικειότητας;

«Ο κόσμος, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν έχει υπερβεί τα όρια της οικειότητας αυτής και η περίπτωση αυτή έγκειται σε σένα να τον βάλεις στη θέση του. Για μένα το «καλάμι» είναι να το παίζεις ξαφνικά μάγκας και απολύτως ακατανόητο. Το ποιοι είμαστε εμείς, στη δεδομένη στιγμή, οφείλεται στο ότι κάποιος μας έχει φέρει εκεί, κι αυτή είναι η αγάπη του κόσμου, η αποδοχή του, άρα μάλλον χρωστάμε, δεν μας χρωστάει κανείς...»