Γιώργος Χωραφάς: «Την αγαπούσα πολύ την Αθήνα, σε κάθε περίοδο της ζωής µου»
Ο Γιώργος Χωραφάς πρόσφατα ανακηρύχθηκε σε επίτιμο δημότη της Αθήνας. Τι σημαίνει για τον ίδιο κάτι τέτοιο και ποια η γνώμη του για τους πολιτικούς στην Ελλάδα σήμερα;
Κατ’ αρχάς, τι σηµαίνει για εσάς η ανακήρυξή σας σε επίτιµο δηµότη της Αθήνας;
Ανέκαθεν κρατούσα µια µικρή απόσταση από τις διάφορες βραβεύσεις. Όµως, ως ιδέα, το να είµαι πολίτης της Αθήνας, είτε επίτιµος είτε... απλός (σ.σ.: χαµογελάει), άγγιξε µια χορδή µέσα µου. Την αγαπούσα πολύ αυτήν την πόλη, σε κάθε περίοδο της ζωής µου.
Γιατί;
Η τοπολογία της είναι απίθανη. Ανεβαίνεις σε έναν από τους λόφους της και βλέπεις τα πάντα: τα βουνά, τη θάλασσα, την Αίγινα και τη Σαλαµίνα, την Πελοπόννησο... Είναι σαν να βρίσκεσαι στο ζωντανό κέντρο του κόσµου. Κάθε φορά που την κοιτάζω από ψηλά, τραβάω νοερά µια φωτογραφία. Και αυτές οι φωτογραφίες, όλα αυτά τα χρόνια, φτιάχνουν ένα φανταστικό φιλµ. Αν το έβλεπα αυτό το φιλµ, θα διαπίστωνα ότι οι λόφοι, η θάλασσα και η Ακρόπολη δεν αλλάζουν ποτέ, είναι ριζωµένα στον χρόνο. Ανάµεσά τους υπάρχει µια θάλασσα από τσιµέντο. Μια θάλασσα εύθραυστη, από κτίρια που φυτρώνουν και κατεδαφίζονται συνεχώς. Στο µυαλό µου, τα κτίρια είναι σαν κύµατα. Και σκέφτοµαι ότι η Αθήνα διαθέτει και το αιώνιο και το εφήµερο. Και φυσικά είναι και ο κόσµος που ζει σε αυτόν τον τόπο και αναπνέει αυτό το φως. Ο κόσµος στην Αθήνα, λοιπόν, παρότι σήµερα τα πράγµατα είναι τραγικά, έχει ακόµα µια ανθρωπιά, καλοσύνη και προθυµία να ανοιχτεί και να βοηθήσει. Αυτό ο ξένος το αισθάνεται αµέσως.
Ακόµα και τώρα; Που ο κόσµος µοιάζει να έχει σκληρύνει;
Και αυτό το αισθάνοµαι. Έχει πικραθεί ο κόσµος και σοκαριστεί. Ακούω από ανθρώπους που γνωρίζω πράγµατα τροµερά στενάχωρα. Υπάρχει αίσθηµα αδικίας.
Ποια η γνώµη σας για τους πολιτικούς σήµερα;
Ο Ολάντ έλεγε ότι ο κυρίαρχος εχθρός είναι το finance - εννοώντας τράπεζες και χρηµατιστήρια, όλους αυτούς που επενδύουν στο παιχνίδι του χρήµατος και όχι στην πραγµατική οικονοµία. Ήταν ένας εχθρός που δεν µπόρεσε να νικήσει. Αυτή είναι µια απόδειξη της αδυναµίας που έχουν πλέον οι πολιτικοί να ακολουθήσουν την ιδεολογία τους, αν υποθέσουµε ότι διαθέτουν κάποια και ότι είναι ειλικρινείς.