Κωστής Μαραβέγιας: «Κυρίες άνω των 50 ή των 60 έβριζαν με τρόπο χυδαίο. Και δεν ήταν τρολ»
Ο κόσμος φαίνεται να επικοινωνεί με ουσιαστικό τρόπο με τον μουσικό κόσμο του Κωστή Μαραβέγια. Αλώστε και ο ίδιος λέει ότι η κορύφωση των συναυλιών του θυμίζει πολλές φορές ιεροτελεστία. Αλήθεια, όμως, τι συμβαίνει μετά τα live του; Τι γίνεται όταν σβήνουν τα φώτα;
«Είναι η πιο γλυκιά κούραση όταν τελειώνεις τη συναυλία. Μ' αρέσει πολύ που έρχεται κόσμος να σου δώσει μια αγκαλιά, να σου πει μια κουβέντα, να βγάλετε μια φωτογραφία. Αμέσως μετά από αυτό χρειάζομαι τουλάχιστον ένα δίωρο για να συνέλθω. Είναι ένα μικρό σοκ. Οι δονήσεις μιας συναυλίας είναι πολύ έντονες και για να γίνει η αποσυμπίεση θέλει χρόνο. Συνήθως επιστρέφω σπίτι. Εκεί καταλαβαίνεις ότι από μια έξαρση κοινωνικότητας και κοινωνικής αποδοχής βρίσκεσαι μόνος σου. Είναι μέγα -λες οι διαφορές. Και χρειάζεται γερό στομάχι και αντοχές για να καταλάβεις ότι αυτοί οι δύο κόσμοι είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, η δε μετάβαση από τον έναν στον άλλο είναι οδυνηρή μερικές φορές. Από την απόλυτη αποδοχή μπορεί να βρεθείς στην απόλυτη μοναξιά», λέει. Βέβαια υπάρχουν και εκείνες οι στιγμές που αυτή η απόλυτη μοναξιά είναι τουλάχιστον αναζωογονητική για τον ίδιο. «Υπάρχουν φορές που θέλω να είμαι χαμένος στον κόσμο. Να μη με ξέρει κανείς και απλώς να παρατηρώ. Το λατρεύω όταν συμβαίνει στα ταξίδια στο εξωτερικό αυτό το χάσιμο. Το 'χω σκεφτεί πολλές φορές γιατί μου αρέσει. Ίσως είναι το αίσθημα της περιπλάνησης το οποίο πάντα έβρισκα γοητευτικό. Να περιπλανιέσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων, να μην υπάρχει τίποτα προσχεδιασμένο ή προμελετημένο, να είναι όλα ανοιχτά και να υπάρχει το ενδεχόμενο να σου συμβεί κάτι καλό», τόνισε στο Big Fish.
Ο Μαραβέγιας, αν και εξηγεί ότι δεν έχει άγνοια κινδύνου, προτιμά να βάζει πάντα με τον νου του το καλό. Ωστόσο, έχουν υπάρξει στιγμές που το αδόκητο κακό γιγαντώθηκε μπροστά του. Όπως την περίοδο του περίφημου πια «Παγκάκι -gate», όταν ένα post του στο Facebook τον έφερε αντιμέτωπο με ένα σύμπτωμα της εποχής, τη μετα-αλήθεια, όπως ο ίδιος τη λέει. «Ήταν απογοητευτικό και αποκαρδιωτικό. Κυρίες άνω των 50 ή των 60 έβριζαν με τρόπο χυδαίο. Και δεν ήταν τρολ, ψεύτικα προφίλ. Ήταν κανονικοί άνθρωποι. Ήταν σοκαριστικό. Κατάλαβα τι σημαίνει ανθρωποφαγία. Κατάλαβα τι σημαίνει επιπολαιότητα, το να κρίνεις κάποιον χωρίς να τον γνωρίζεις. Μόνο επειδή έχεις διαβάσει μια είδηση που έχει διαστρεβλωθεί. Αυτό είναι ένα φαινόμενο της εποχής: η μετά-αλήθεια. Κάνεις ή λες κάτι, το διαστρεβλώνουν, επικρατεί η λανθασμένη εκδοχή και αυτό διαχέεται μαζικά και σε χτυπούν για κάτι που είναι ψέμα. Είναι τρομερό. Αυτό εξελίχθηκε. Εβγαλε τον Τραμπ, έχει ανεβάσει τη Χρυσή Αυγή αυτή η λάθος πληροφορία. Κλείστηκα στον εαυτό μου τότε. Στενοχωρήθηκα. Κι έγραψα την «Παρεξήγηση του Φάουστ», αφού το βίωσα όλο αυτό και στην πραγματική ζωή. Ξαλάφρωσα τότε. Ήταν σαν να έδωσα μια απάντηση πρώτα σε μένα. Ήταν το απόφθεγμα όλης της ιστορίας όπως τη βίωσα. Αμέσως μετά έφυγα. Πήγα στις Βαυαρικές Άλπεις, στο Σάλτσμπουργκ. Έμεινα τέσσερις μήνες εκεί. Ήθελα να αποστασιοποιηθώ από όλα. Έκανα μια περιπλάνηση στα βουνά. Πήρα το λάπτοπ μου, ένα μικρό πληκτράκι, τα συνέδεα και άρχισα να γράφω. Μακριά τα έγραψα όλα. Ολο τον δίσκο εκεί τον έβγαλα. Ηρέμησα, βρήκα καλύτερα τον εαυτό μου, βυθίστηκα δημιουργικά μέσα σε αυτό».