Μάξιμος Μουμούρης: «Οι ηθοποιοί σήµερα αναγκαζόµαστε να τρέχουµε από πρόβα σε παράσταση»

Μοιάζει ρόλος συγγενικός µε εκείνον του Αλέξανδρου Στρόφαλη στη «Νίκη»...

Ο Στρόφαλης είναι πιο συµβιβαστικός, αρνείται να τοποθετηθεί κοµµατικά και παίζει το παιχνίδι δεξιών και αριστερών γιατί θεωρεί πως αυτό τους αξίζει. ∆εν στοιχειώνεται από τις αριστερές ρίζες του, κοιτάει µπροστά. Αντιµετωπίζει µε καυστικό χιούµορ το παρελθόν, στοιχείο ζωτικό, που λείπει από τον περίγυρό του.

Συµµερίζεσαι την κοσµοθεωρία του;

∆ιανύουµε µια περίοδο κατά την οποία όχι µόνο οι αριστερές, αλλά και οι δεξιές ιδεολογίες δείχνουν να µην έχουν έρεισµα στους πολίτες. Είναι καιρός να απαλλαγούµε από τα σύνδροµα του Εµφυλίου και του διχασµού που έχουν ποτίσει το είναι µας. Όσο περισσότερο αργούµε να το κάνουµε, τόσο θα παραµένουµε εγκλωβισµένοι σε καταστάσεις που δεν έχουν σχέση µε την πραγµατικότητα. Θα επαναλαµβάνουµε τα λάθη του παρελθόντος και θα αυτοακυρωνόµαστε ως σκεπτόµενοι και ενεργοί πολίτες. Εγώ πιστεύω στην προσωπική επανάσταση του καθενός, σε µια αντίσταση συνειδητή, απαλλαγµένη από σκοπιµότητες και ταµπού.

Η τέχνη και το θέατρο µπορούν να βοηθήσουν σε αυτό;

Το θέατρο δεν µπορεί παρά να είναι πολιτικό, να µιλάει για τον άνθρωπο µέσα στην κοινωνία, µέσα στην πολιτεία. Το «Diktat», ας πούµε, το εξτραδάκι στο φετινό µου πρόγραµµα, µ’ ενδιέφερε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ηθελα να µιλήσω µε πολιτικό λόγο στη σκηνή, ήταν λίγο το απωθηµένο µου.

Αναρωτιέµαι αν ήταν καλλιτεχνικοί ή και οικονοµικοί οι λόγοι για τους οποίους είπες το «ναι» σε τρεις παραστάσεις ταυτόχρονα.

Σαφώς και τα δύο. Τα πράγµατα έχουν στενέψει πάρα πολύ από οικονοµικής άποψης. Γι’ αυτό και οι ηθοποιοί σήµερα αναγκαζόµαστε να τρέχουµε από πρόβα σε παράσταση. Εστω και µε αυτούς τους όρους, πάντως, προσπαθώ -και νοµίζω πως το έχω καταφέρει µέχρι τώρα- να κάνω πράγµατα που µε ενδιαφέρουν.

Οι επιτυχηµένες εµφανίσεις σου τόσο στο θέατρο, σε παραστάσεις που πλέον σπανίζουν στην ελληνική σκηνή, στην τηλεόραση (π.χ., στο σίριαλ «Η λέξη που δεν λες») και στο σινεµά (βλ. «Μικρά Αγγλία» του Π. Βούλγαρη), έχουν αλλάξει τους όρους µε τους οποίους διαπραγµατεύεσαι µελλοντικές συνεργασίες;

Οι απαιτήσεις στη δουλειά µου ξεκινούν από µένα. Σαφώς και το περιβάλλον σου µπορεί να βοηθήσει ή όχι να φτάσεις στόχους που έχεις βάλει. Προσωπικά, πάντως, δεν έχω προβάλλει ποτέ τις «επιτυχίες» µου, γιατί δεν θεωρώ ότι έχω. ∆εν έχω παίξει, ας πούµε, σε σειρά που έκανε 60% τηλεθέαση. Αυτό σήµερα θεωρείται «επιτυχία», τα νούµερα της τηλεόρασης, ο αριθµός των θεατών. Εγώ δεν δίνω αξία στην επιτυχία που µετριέται µε νούµερα.

Πηγή: Real