Μπέτυ Αρβανίτη: «Υπάρχουν κοµµάτια του εαυτού µου που µου φαίνονται πολύ αστεία σήµερα»

Αυτές οι τρεις γυναίκες, που σκηνοθετεί ο Άρης Τρουπάκης, είναι µε κάποιον τρόπο ο ίδιος άνθρωπος. Η ηλικιωµένη συνοµιλεί µε τον εαυτό της σε άλλες ηλικίες (Μ. Κεχαγιόγλου - Ν. Κουρή)...

Ναι, αλλά δεν συνοµιλεί µε φαντάσµατα. Είναι υπαρκτές, ζωντανές και διεκδικούν την αλήθεια. Πρόκειται για διαδροµή αυτογνωσίας. Ιντριγκαδόρικο να µιλάς µε τον εαυτό σου σε άλλες ηλικίες. Η καθεµία έχει άλλη αντίληψη για τη ζωή και δεν ξέρει το µέλλον της.

Αναρωτιέται η µικρή στο έργο: «Πώς αλλάζω και γιατί αλλάζω;».

Οι συνθήκες κάνουν τον άνθρωπο να αλλάζει. Ο δικός µου ρόλος, π.χ., είναι µια πολύ ψηλή γυναίκα που έχει συρρικνωθεί, και ήδη αυτό είναι µια αλλαγή. Για τη γυναίκα των 91 ετών που ερµηνεύω, δεν κάνω κάποια ακραία µεταµόρφωση, αλλάζω µέσα από την υποκριτική. Αυτή τη γυναίκα την αφορά το να κερδίζει.

Συνοµιλείτε µε τον εαυτό σας, όπως η ηρωίδα σας;

Όχι έτσι, αλλά νοµίζω ότι το έργο µού ανοίγει τον δρόµο. ∆ιαπιστώνω ότι ορισµένες µνήµες είναι πολύ ζωντανές, ενώ µερικές περίοδοι χαµένες. Υπάρχουν κοµµάτια του εαυτού µου που µου φαίνονται πολύ αστεία σήµερα. Αναρωτιέµαι πώς είναι δυνατόν να σκεφτόµουν µε αυτό τον τρόπο τότε.

Ποια;

Το υπερφίαλο των νιάτων µού φαίνεται πια απόλυτα αστείο, το να νοµίζεις ότι είσαι άτρωτος, ότι όλα τα καταφέρνεις, ότι τίποτα δεν θα σου συµβεί. Η µικρή στο έργο το πιστεύει απόλυτα, λέει ότι θα είναι πολύ ευτυχισµένη και είναι σίγουρη. Και στην ωριµότητα, όµως, κάτι ανάλογο συµβαίνει: νοµίζεις ότι έχεις πάθει όλες τις συµφορές και ότι δεν υπάρχει κάτι χειρότερο, για να διαπιστώσεις ότι τελικά έχει κι άλλο.

Πηγή: Real