Δημήτρης Λιγνάδης: «Είναι τόσο άγρια και άθλια όσα γίνονται γύρω µας που συχνά φρικάρω»

Μετά το «Αφέντης και δούλος», έρχεται το «Οιδίποδας επί Κολωνώ» µε τον Κώστα Καζάκο στον οµώνυµο ρόλο...

Ναι, µου έγινε η δελεαστική αυτή πρόταση από το ∆ηµοτικό Θέατρο Πάτρας, τον Κώστα Καζάκο που εκτιµώ πολύ και τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Σταύρο Τσακίρη και ετοιµάζοµαι να κατέβω και πάλι στην Επίδαυρο και να παίξω σε µεγάλα φεστιβάλ ανά την Ελλάδα.

Τον χειµώνα επιστρέφεις και στο Εθνικό Θέατρο...

Ναι, µε τον «Πέερ Γκιντ» του Ερρίκου Ιψεν που ήταν να ανεβάσω φέτος και που θα φιλοξενηθεί στην Κεντρική Σκηνή. Θα σκηνοθετήσω το αριστουργηµατικό αυτό έργο και θα ενσαρκώσω τον οµώνυµο ρόλο έχοντας πλάι µου έναν δυνατό θίασο. Για την ώρα, έχω κλείσει τις εξαίρετες Στεφανία Γουλιώτη, Γιούλικα Σκαφιδά, Νάνσυ Μπούκλη και συνεχίζω το παζλ της διανοµής που είναι πάντα πολύ σηµαντικό για εµένα, όπως γνωρίζεις πολύ καλά, εδώ και χρόνια.

Έχουν σηµασία οι συµπαίκτες, λοιπόν;

Τη µεγαλύτερη! Το θέατρο είναι οµαδικό άθληµα και δεν έχει νόηµα να παίζεις µπάλα µόνος σου. Αν δεν πάρεις και δεν δώσεις καλές πάσες, δεν κερδίζεις ποτέ.

Και στον έρωτα γίνεται αυτό, ∆ηµήτρη;

Αχ, αυτός ο έρωτας! Τι µου θυµίζεις (σ.σ.: γελάει)... Θυµάσαι που σου είχα πει σε µια παλαιότερη κουβέντα µας πριν από δύο χρόνια ότι αυτός κι εγώ έχουµε καιρό να συναντηθούµε; Ε, πρόσθεσε κι άλλα δύο χρόνια! Για έρωτες-έρωτες λέω, όχι για σχέσεις περιστασιακές.

Βλέποντας όσα γίνονται γύρω µας, πώς νιώθεις; Φρικάρεις, απογοητεύεσαι;

Είναι τόσο άγρια και άθλια όσα γίνονται γύρω µας που συχνά φρικάρω και ακόµα πιο συχνά απογοητεύοµαι, αλλά ευτυχώς έχω τη διαφυγή µέσω της τέχνης µου, όπως έλεγα και πριν. Αλλά δεν σου κρύβω πως τροµάζω βλέποντας τόσους απογοητευµένους, τόσους απαθείς πλάι µου, που κουράστηκαν και βουλιάζουν... Ο Ελληνας ζει την αφασία του «Survivor» και έπαψε να παλεύει, να µάχεται. Κι αυτή, ξέρεις, είναι µία πάρα πολύ µεγάλη παγίδα.