Η Ζέτα Μακρυπούλια θυμάται το πιο όμορφο Πάσχα της ζωής της
Η Ζέτα Μακρυπούλια μιλάει για το ομορφότερο Πάσχα της ζωής της αλλά και ένα από τα χειρότερα καλοκαίρια της. Ήταν όταν έφυγε από τη ζωή το ίνδαλμά της. Η ηθοποιός μιλάει επίσης για την Ανάσταση και το Πάσχα, προσδοκώντας το τέλος του Γολγοθά του ελληνικού λαού...
«Γεννήθηκα και µεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά µέχρι τα 16 µου χρόνια, το Πάσχα και τα καλοκαίρια, πήγαινα στο χωριό των δικών µου, στην Ποταµούλα, µεταξύ Αγρινίου και Καρπενησίου. Από κει έχω και τις πιο γλυκές πασχαλινές αναµνήσεις. Τα «Σήµερον κρεµάται επί ξύλου», τα «Χριστός Ανέστη», τα βεγγαλικά που µου άρεσαν, οι απαραίτητες νηστείες, η Θεία Μετάληψη, ο αυστηρός παπάς του χωριού. Παπάς δηλαδή, όχι µόνο ράσο. Όλα αυτά, σε µύρια χρώµατα της φύσης, είναι τα ανέµελα παιδικά έως και τα πρώτα εφηβικά µου χρόνια. Ήµουν ένα εντελώς ελεύθερο πλάσµα. Ξένοιαστο. Αυτό κυρίως. Η Ποταµούλα δεν έχει ποτάµια, έχει όµως καταπληκτικές ρεµατιές. Βουκολική ατµόσφαιρα. Πρόβατα, στάνες, αρµέγµατα. Βοηθούσα τους παππούδες µου. Από κει έµαθα να αγαπάω τη δουλειά. Τον µόχθο. Τη χαρά να ιδρώνεις. Ένα από τα καλοκαίρια που πήγα στην Ποταµούλα ούτως ή άλλως θα µου µείνει αξέχαστο. Ήταν το καλοκαίρι που πέθανε η Τζένη Καρέζη. Το ίνδαλµά µου.
∆εν φανταζόµουν µικρή ότι οι συµβολισµοί του Πάσχα θα ήταν η ζωή των Ελλήνων µετά το 2010. Τώρα η Ελλάδα έχει περισσότερα πάθη και λιγότερη ανάσταση. Τότε δεν τα έβλεπα αυτά. Τίποτα πιο όµορφο, τίποτα πιο εξωτικό από την Ελλάδα. Τα νησιά, οι βραχονησίδες, οι µπλε θάλασσες, τα σµαραγδένια νερά, πού υπάρχουν αλλού; Καλοκαίρι και χειµώνα, πάντα όµορφη η Ελλάδα µας. Είµαστε µια χώρα να την πιεις στο ποτήρι. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όλος αυτός ο πλούτος δεν είναι αρκετός για να ζήσουµε καλά. Αυτή είναι η ευθύνη των πολιτικών, που γυρεύουν πλούτο, για να πλουτίσουν οι πλούσιοι. Λίγη µετριοφροσύνη περισσότερη λείπει και από τη Βουλή και από την τηλεόραση.
Η Ελλάδα, για µένα, δεν είναι η χώρα που προτιµούν οι τουρίστες. Είναι η χώρα ενός µεγάλου λαού. Των Ελλήνων. Εδώ, µύριοι εργάτες, τεχνίτες, καλλιτέχνες, ανώνυµοι κυρίως άνθρωποι, εργάστηκαν χιλιάδες χρόνια σε πόλεις και σε χωριά. Στα νησιά, για να οικοδοµήσουν αυτά τα γεµάτα φως και λιτότητα αριστουργήµατα. Ψαράδες, ναυτικοί, αγρότες, εργάτες. Αυτή είναι η άγνωστη Ελλάδα. Η οµορφιά της πατρίδας µας είναι και οι αντιθέσεις της».
Πηγή: Real