«Δεν άντεξα την αδιακρισία της ιδιοκτήτριας του πρακτορείου. “Με ποιον ζεις... θέλω να τον ξέρω”»

«Εναν χρόνο αργότερα, έκανα µόντελινγκ. Αλλά την αδιακρισία της ιδιοκτήτριας του πρακτορείου δεν την άντεξα. “Με ποιον ζεις... θέλω να τον ξέρω”. Αν και δεν ζούσα µε κανέναν, µε έπνιγε. ∆εν ήθελα να µου στερούν τα δικαιώµατά µου. Τα απλά, ανθρώπινα δικαιώµατά µου. Αργησα πολύ να τα καταλάβω. Σχεδόν τα κατέκτησα. Μετά ξανοίχτηκα. ∆ούλεψα σε εκποµπές, έπαιρνα συνεντεύξεις. Σε µια τέτοια συνέντευξη που πήγα να πάρω από τον Τάσο Χαλκιά, αντί να βγω στο καµαρίνι του, βγήκα στη σκηνή. Είχαν σβήσει τα φώτα της ράµπας, αλλά εγώ στο µισοσκόταδο, µόνη, στο κέντρο της σκηνής, ήταν σαν να δέχτηκα µια δέσµη φωτός. Προφανώς, ήταν η αύρα του θεάτρου, µέσα σε µια υποβλητική σιγή. Ηταν το µοιραίο µου λάθος. Ετσι βγήκα στο θέατρο».
Θέλησα να υποβάλω τη Ζ. Μακρυπούλια σε ένα κλασικό τεστ του Ζακ Σεγκελά, για να δω αν είναι κι αν νιώθει σταρ. Λέει ο Σεγκελά: Για να είσαι σταρ, πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Τη ρώτησα. «Είµαι, µε τον δικό µου τρόπο». Ο Σεγκελά λέει ότι πρέπει να ξεπερνάς τον εαυτό σου. «Τον έχω ξεπεράσει». Και προσθέτω: Πρέπει να µη χάνεις τον εαυτό σου. «Ενίοτε, τον χάνω για λίγο». ∆εν θέλει συζήτηση. Είσαι σταρ. Το πιστοποιεί ολόκληρο το τεστ.
Ενα πράγµα που µου αρέσει στη Μακρυπούλια είναι το χιούµορ της. Οξύ και απαλό µαζί. «Με το χιούµορ αντιµετωπίζεις πολύ πιο εύκολα τα δύσκολα. Σου χρειάζεται για να µην τρελαθείς, να µην παίρνεις στα σοβαρά όλα όσα βλέπεις γύρω σου και να µην εκλαµβάνεις τη φήµη που έχεις σαν δόξα. Εγώ µόχθησα πολύ. Η δουλειά µας θέλει προσοχή. Θέλει αρχές. Τις έχω από το σπίτι µου. Θέλει γερό στοµάχι. Εχω γερό στοµάχι. Και περί υποµονής, που είναι το κυρίαρχο, σου είπα πριν».
Είχες καλή εφηβεία;

Συµπαθητική. Μπορώ να πω και ξενέρωτη. Γιατί είχα όρια και είχα όρους. ∆εν έκανα επανάσταση στην εφηβεία µου. Εκανα επαναστασούλες.

Ταξίδεψες;

Πάρα πολύ. Σχεδόν παντού.

Πηγή: Real