Ζέτα Μακρυπούλια: «Θα ήθελα να βλέπω τη ζωή µου να λάµπει στα µάτια ενός παιδιού δικού µου αλλά...»
Πώς αντιλαμβάνεται τον έρωτα στη ζωή της η Ζέτα Μακρυπούλια και πόσο αγαπάει τον εαυτό της η ίδια; Τελικά θα γίνει μάνα ή όχι; Η ίδια απαντά σε όλα...
Ποιον θα έλεγες αρχηγό στη ζωή σου;
Τη μητέρα µου. ∆εν το είχα σκεφτεί, αλλά αυτή.
Το δίπολο αγάπη-έρωτας το διαχωρίζεις;
Καµία σχέση. Τώρα τελευταία µε απασχολεί ξανά. Ναι, η αγάπη είναι ευτυχία, όπως ακούσαµε στο έργο που είδαµε προχθές. Αλλά δεν αγαπάµε σωστά. Ακόµα και η αγάπη µας έχει δόντια. Έχω καταλήξει, για να αγαπήσεις πολύ, πρέπει να µάθεις να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου. ∆εν το πέτυχα. Το προσπαθώ.
Ο έρωτας;
Ο έρωτας; Προφανώς ρωτάς για τον έρωτα των παιδικών µας χρόνων. Αυτός είναι ο έρωτας. Σίφουνας. Ακραίο φαινόµενο. Αυτή η ζάλη, αυτή η µέθη, αυτό το ίχνος αθανασίας που ζεις µαζί µε τον άλλον. Αλλά όταν µεγαλώνεις, τα πράγµατα αλλάζουν. Αποκτάς γνώση. Και η γνώση, συνήθως, τον έρωτα τον κάνει αγάπη. Η αγάπη η αληθινή δεν σε εξαπατά όπως ο έρωτας. Οχι πως και τώρα δεν µπορεί να υπάρξει ένας έρωτας-σίφουνας. Μέχρι και τυφώνας µπορεί να υπάρξει.
Κυρία Μακρυπούλια, συµφωνήσαµε να κάνουµε ένα πορτρέτο και όχι µια συνέντευξη. Οφείλω, όµως, να ζητήσω µια τελευταία χάρη. Να µου απαντήσετε σε αυτή την ερώτηση (Στην πρώτη ερώτηση που έκανα, δεν µου απάντησε. Ακούστε τη δεύτερη...). Μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου, χωρίς να τη δεις να λάµπει στα µάτια ενός παιδιού δικού σου;
(Σ.σ.: Παρατεταµένη παύση.) Και µπορώ, και δεν µπορώ. Θα ήθελα να βλέπω τη ζωή µου να λάµπει στα µάτια ενός παιδιού δικού µου. Αλλά δεν ξέρω τι γίνεται µε αυτό το καµπανάκι... ∆εν λειτουργώ έτσι. ∆εν είναι αυτοσκοπός. ∆εν το κυνηγώ. Αυτό κατακτιέται. Εµένα η ζωή µε πάει αλλού.
Πηγή: Real