Γιώργος Γιαννόπουλος: «Είναι θαύμα που η αδελφή μου με σύνδρομο Down ζει στα 67 της»

Από πού αντλείς αισιοδοξία;

Πιστεύω ότι' επειδή ι δεν είμαστε αυτάρκεις και καταναλώσαμε πιο πολλά από όσα έπρεπε να καταναλώσουμε, γι'αυτό φτάσαμε στο μνημόνιο, άρα πρέπει να κάνουμε υπομονή ως μονάδες, ως οικογένεια, ως έθνος, ως Ελλάδα, να μάθουμε να αρθρώσουμε τις λέξεις «συγγνώμη», «παρακαλώ» και «μπράβο», τις οποίες δεν ξέρουμε. Βρίζουμε τους Ευρωπαίους, αλλά αν καταφέρουμε και το κάνουμε πράξη, τότε θα φύγουμε από το μνημόνιο. Δεν είναι τυχαίο το ότι η Κύπρος και η Ιρλανδία έφυγαν κι εμείς ακόμα παλεύουμε. Αν ενωθεί αυτός ο τόπος, από την αρχαιότητα συνέβαινε, έκανε δημιουργήματα, αλλιώς ήταν σε εμφυλίους και διχόνοιες. Είμαστε από τις λίγες χώρες του πλανήτη που κάνει εμφύλιους πολέμους, αυτή είναι

η μοίρα του Έλληνα, από την αρχαιότητα το βλέπουμε. Το κλασικό παράδειγμα: «Να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα». Αυτό δεν το έχουν οι ξένοι.

Σου έχουν συμπαρασταθεί άνθρωποι στις δύσκολες στιγμές;

Βέβαια, όπως κι εγώ τους έχω σταθεί σε δικές τους. Ό,τι δίνεις παίρνεις, αυτό είναι νόμος στη ζωή. Δεν έχω αντιμετωπίσει αδικίες, ο κόσμος με αγαπάει, έχω καλούς φίλους. Είμαι καλός άνθρωπος, δεν θέλω το κακό του άλλου, θέλω το καλό του συνανθρώπου μου. Οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί και κακοί, εγώ γεννήθηκα καλός, δίνω προτεραιότητα στον άλλο. Πρέπει να είμαστε ήσυχοι, είμαστε ανθρωπάκια, ζωάκια, να δίνουμε χαρά ο ένας στον άλλο. Το χειρότερο είναι να «χάνεις» ανθρώπους. Σ' εμένα συνέβη όταν «έχασα» τους γονείς μου, οι οποίοι θα μου λείπουν πάντα. Αν δεν υπήρχαν εκείνοι, δεν θα υπήρχα, τους είμαι ευγνώμων.

Αυτό που με απασχολεί τώρα είναι η μεγάλη αδελφή μου, που έχει σύνδρομο Down είναι σε μια λογική ηλικία βαθιού γήρατος κι έχουμε αγωνία, όλη η οικογένεια για εκείνη, για το αν θα «φύγει»... Είναι φόβος αυτό, έχω αυτή την αγωνία, αν και δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή. Έχω την αγωνία αυτού του ανθρώπου που με καθόρισε στη ζωή μου, γιατί από την Αγγέλλω έγινα καλλιτέχνης, καλύτερος άνθρωπος, διύλισα καλύτερα τα πράγματα στη ζωή. Παρόλο που θεωρητικά ήταν ανάπηρη, εγώ την είδα ως άγγελο, τη λένε και Αγγελική. Είναι ο άγγελος της ζωής μου, όλα, τα πάντα για μένα είναι η αδελφή μου.

Τώρα πώς είναι η αδελφή σου;

Τώρα δεν μιλάει, μόνο με κάτι μουγκρητά επικοινωνούμε, γιατί πιστεύω ότι επικοινωνούμε. Της αναφέρω ό,τι κάνω καθημερινά, της τηλεφωνώ και δύο φορές την ημέρα, της λέω το πρόγραμμα μου και της τραγουδάω κάτι που της αρέσει πολύ, τρελαίνεται, τον «Αμάραντο». Το γουστάρω πάρα πολύ κι εκείνης της αρέσει, όπως «Η Αιγιώτισσα», «Το πουκάμισο το θαλασσί». Μαζί με τα άλλα αδέλφια μου δεν την κάνουμε να αισθανθεί διαφορετικά, της μιλάμε κανονικά, τη λέμε χαϊδευτικά «Λολό». Είναι θαύμαπου είναι 67 χρονών, έχει σύνδρομο Down και ζει. Έχει πάρει πολύ μεγάλη αγάπη απ' όλους μας, και από το χωριό. Έδωσε πολλή αγάπη και παίρνει αγάπη. Μιλούσε κανονικά, ήταν αντάρτισσα, ερωτεύτηκε άντρες και γυναίκες, ήταν από τα άτομα έξω από κοινωνικές συμβάσεις είχε σεξουαλικές ορμές, έτρεμε είχε καψούρα.

Πηγή: Λοιπόν