Σταμάτης Φασουλής: «Δυστυχώς, στο θέαμα δεν είσαι ό,τι έκανες, είσαι ό,τι κάνεις αυτή τη στιγμή»

«Δεν νομίζω ότι έχει έρθει σε μένα η καταξίωση, δεν το αισθάνομαι καθόλου αυτό. Αν το αισθανθώ, μπορεί να πάψω να δουλεύω και δεν θέλω. Τι σημαίνει καταξίωση; Δυστυχώς, στο θέαμα δεν είσαι ό,τι έκανες, είσαι ό,τι κάνεις αυτή τη στιγμή, το παρελθόν δεν μετράει, δεν είναι παράσημα, είναι λήθη, και είναι άσχημα πράγμα» τόνισε στο Λοιπόν.

-Έχετε βοηθήσει πάρα πολύ κόσμο. Σας έχουν βοηθήσει;

«Με έχουν βοηθήσει πολλοί. Χωρίς τη βοήθεια 2-3 ανθρώπων, άλλων εν αγνοία τους κι άλλων εν γνώσει τους, δεν θα προχωρούσα. Η φροντίδα, της Ξένιας Καλογεροπούλου και του Γιάννη Φέρτη για μένα είναι σπάνια. Αυτοί με έβγαλαν στο, θέατρο, μου έδωσαν μια «κλωτσιά», μ' έκαναν σκηνοθέτη, που δεν ήμουν στα 3 χρόνια πάνω που είχα βγει στο θέατρο. Η Ξένια μου είπε ότι θα σκηνοθετήσω το παιδικό και ήμουν 3 χρονών ηθοποιός, μειράκιον. Έτσι, σκηνοθετώ από το 1975 κι αυτό το χρωστάω στην Ξένια και μετά στον Γιάννη, ο οποίος μετά από 3 χρόνια μου δίνει να σκηνοθετήσω το έργο «Βρικόλακες» του Ίψεν. Τέτοια απλοχεριά δεν έχω δει στη ζωή μου, από το παιδικό σε… Ίψεν. Είχε έγνοια η Ξένια για μένα, το πώς με κρατούσε, γιατί είχα μια ροπή προς το ελαφρό κι εκείνη με οδηγούσε σε άλλα πράγματα, την ώρα που έπαιζα επιθεωρήσεις, εκείνη επέμενε και μου έδωσε να παίξω Τουργκένιεφ. Δεν τα ξεχνάω αυτά, με βοήθησε πάρα πολύ, χωρίς αυτή δεν θα ήμουνα. Η Ξένια ήταν ένας πνευματικός μου πιλότος. Υστερα υπήρξε ο Δημήτρης Χορν, ο οποίος, άθελα του, μου έμαθε όλο το θέατρο. Ο Χορν με βοήθησε παρά πολύ χωρίς να το ξέρει...»

-Δηλαδή;

«Έπαιζα μαζί του ένα χρόνο. Κάθε βράδυ βγαίναμε μαζί, μέχρι τις 7 το πρωί, που πήγαινε να κοιμηθεί, γιατί δεν μπορούσε να κοιμηθεί νωρίτερα. Έτσι έμαθα όλο το θέατρο, από τα παρασκήνια μέχρι τη σκηνή. Το μεγαλύτερο σχολείο μου ήταν αυτές οι συζητήσεις μου με τον Χορν, για ένα χρόνο.»