Άνθιμος Ανανιάδης: «Η τέχνη δεν έχει όρια, η ζωή δεν έχει όρια»

-Η τέχνη έχει όρια και ποια είναι αυτά;

«Η τέχνη δεν έχει όρια, η ζωή δεν έχει όρια, ο άνθρωπος δεν έχει όρια οπότε είναι δύσκολο να κρατήσεις τα όρια που θέτει η κοινωνία. Γεννιέσαι, υπάρχεις και φτάνεις σε ένα σημείο που αναιρείς πράγματα με τα οποία έχεις μεγαλώσει και ζήσει, γιατί δεν ήταν ανεχτά στα δικά μας «εγώ» και «πιστεύω» πχ φτάνοντας στα δεκαοχτώ. Ένα λόγο ύπαρξης που είχα εγώ πάντα ήταν η ομορφιά, το ότι ο κόσμος με έβλεπε πάντα ως όμορφο ήταν ένα ιδιαίτερο ταξίδι αρέσκειας προς τον εαυτό μου. Μία αναζήτηση που με οδήγησε να ωριμάσω και να βρω ουσία σε άλλα πράγματα πιο εσωτερικά» τόνισε στο Καρφί.

-Υπάρχει κάτι που σας έχει ζητηθεί να κάνετε και αρνηθήκατε;

«Δεν θα κάνεις ότι σου ζητηθεί. Όχι βέβαια! Μου έχουν ζητήσει να κάνω πολλά πράγματα, να πηδήξω από τοίχους, να φιλήσω άντρες, να κάνω σεξ. Αν η ιδέα εξυπηρετεί το χαρακτήρα και το έργο σου δίνει το δικαίωμα, τότε το κάνω. Όλα έχουν μία λογική. Θέλω να ξεγυμνωθώ όπως ο Ντόριαν Γκρέυ ξεγυμνώνει τη ψυχή του και το «εγώ» του και για αυτό τον βλέπεις γυμνό στη σκηνή, τουλάχιστον στη δική μου εκδοχή.»

-Έχετε κάνει θυσίες για το χώρο;

«Ναι πολλές. Η ζωή μου όλη είναι η θυσία στο να αφεθώ σε αυτό που με εκφράζει. Είναι θυσία χρόνου επαγγελματικού και οικονομικού. Είμαι ηθοποιός γιατί μου αρέσει να εκφράζομαι και να δείχνω τα συναισθήματά μου οπότε έχω μία τεράστια ικανοποίηση όταν γίνεται αυτό με σωστό επιτελείο και συνεργάτες. Είναι θυσία να αφήνεις την οικογένειά σου, τους φίλους σου, το έργο που έχεις κάνει και να πηγαίνεις στην Αμερική παίρνοντας το ρίσκο αλλά έτσι ζω εγώ τη ζωή μου. Μία θυσία είναι ότι δεν έχω υπάρξει ποτέ πιστός σε ερωτική σχέση λόγω του επαγγέλματός μου. Νομίζω πολλές γυναίκες που έχουν υπάρξει μαζί μου σα φιγούρα είτε στη δική τους φαντασία είτε στη δική μου δεν θα μπορούσα εγώ ποτέ να είμαι πιστός. Οπότε αυτή η θυσία είναι τεράστια γιατί ξέρεις από την αρχή ότι δεν θα έχει καλό τέλος αλλά προσπαθείς να το πολεμήσεις.»