Ο Βασίλης Καΐλας σπάει την σιωπή του: «Κατέβασα ρολά…»

Ο καλλιτέχνης ακόμα και στα 64 χρόνια του σήμερα -αν και συνταξιούχος, με 12.000 κολλημένα ένσημα, όπως λέει με καμάρι- δεν αποχωρίστηκε ποτέ κι «Βασιλάκης». Με το υποκοριστικό αυτό -το οποίο παραπέμπει στο πιτσιρικάκι με τα μεγάλα, μελαγχολικά μάτια- του απευθύνονται έως και σήμερα, που είναι ένας σοβαρός-κύριος.

«Ο Βασιλάκης Καΐλας, λοιπόν, κατέβασε ρολά! Αυτό γράψε, σε παρακαλώ. Αλλά, αν και το έκλεισα το, μαγαζί, είμαι πλήρης από ζωή και αναμνήσεις. Δεν μου λείπει απολύτως τίποτα. Ισως μόνο οι άνθρωποι που έζησα, συνεργάστηκα και συνδέθηκα μαζί τους. Και αν ξαναγεννιόμουν πάλι τα ίδια ακριβώς θα έκανα» τόνισε στην Κυριακάτικη Ελευθερία.

Θεωρεί ειρωνικό και παράδοξο το ότι οι ρόλοι που του δόθηκαν ως παιδιού-θαύμα ,στις παλιές καλές ταινίες του Φίνου αφορούσαν επαγγέλματα ταπεινά, ξεχασμένα, τα οποία, κατά έναν περίεργο τρόπο, σήμερα επιστρέφουν σταδιακά (αρχής γενομένης από την επαρχία), λόγω της οικονομικής κρίσης που συνεχίζει να ταλανίζει τους Ελληνες. Ο ίδιος είχε διδαχθεί την τεχνική του λουστράκου από τρεις επαγγελματίες της εποχής, οι οποίοι στέκονταν για το μεροκάματο με τα κασελάκια τους στην οδό Νίκης, όπου έμενε, τότε, ο παππούς του. Για να προβάρει τον ρόλο του, μάλιστα, γυάλισε τα παπούτσια των ενοίκων ολόκληρης της πολυκατοικίας, μαζί και του θυρωρού πατέρα του, αφού καθόταν στο πλατύσκαλο, περιμένοντας υποψήφιους πελάτες.

«Ο λούστρος, ο τσαγκάρης, ο πεταλωτής -όλοι ρόλοι που συνδέθηκαν με τον βασανισμένο Βασιλάκη- επιστρέφουν λόγω κρίσης. Και αυτά τα επαγγέλματα για μένα είναι αξίες ανεκτίμητες, οι οποίες είχαν χαθεί λόγω της ψευδαίσθησης που είχε δοθεί στον κόσμο ότι η Ελλάδα είναι μια πλούσια χώρα. Ολα μια "φούσκα" ήταν, όπως το Χρηματιστήριο που έσκασε εντελώς ξαφνικά».

Θα ήταν πρόκληση να επιστρέψει στο θέατρο; «Εχω πολύ υψηλές "απαιτήσεις." Για να επιστρέψω. Και δεν έχει να κάνει με τις οικονομικές απολαβές, αλλά με την ποιότητα και τη συντροφικότητα των ανθρώπων σε αυτό το κομμάτι. Στα λεγόμενα "καλλά" χρόνια, για να παίξει κανείς στον κινηματογράφο, έπρεπε να έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του στο θεατρικό σανίδι. Σήμερα, για να παίξεις στο θέατρο, πρέπει να έχεις περάσει από την τηλεόραση. Και για μένα αυτό είναι ευτελές. Εχω δουλέψει με όλα τα ιερά τέρατα, από την Παξινού και τον Μινωτή μέχρι την Αλίκη. Και αναρωτιέμαι: Τώρα με ποιον να δουλέψω, δηλαδή; Δίνω τόπο στα νιάτα αρκεί να παράγουν πραγματικό πολιτισμό. Και, φυσικά ένα μέρος όλου αυτού του κακού το έκανε η τηλεόραση που ήταν ο φθηνός τρόπος, για να περάσει στο υποσυνείδητο του κοινού. Πολιτισμός δεν παράγεται με το "τζάμπα". Ο πολιτισμός-παράγεται με τις αξίες των ανθρώπων».

Δηλαδή απέχει και ως θεατής από τις θεατρικές σκηνές;

«Ναι, δεν βλέπω θέατρο. Γιατί, αν το έκανα, θα έπρεπε να συνοδεύομαι και... από θεατρική αστυνομία. Υπάρχουν και καλές παραστάσεις, όμως το μεγαλύτερο ποσοστό είναι για... θεατρική αστυνομία».

Στο ησυχαστήριο του, έξω-από την Αθήνα, είναι πια πολύ μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, από θεατρικές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές προτάσεις, ζώντας, όμως, με τις αναμνήσεις. «Το τηλέφωνο έχει να χτυπήσει πολλά χρόνια για δουλειά. Ισως γνωρίζουν ότι "κοστίζω" ακριβά. Οχι σε χρήματα, όπως όλοι πιστεύουν, αλλά σε ήθος και ποιότητα».