Γιώργος Παρτσαλάκης: «Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που ξεπερνιέται…»

«Ηταν φτωχικά! Οσο δεν πάει άλλο. Μετά τον Εμφύλιο, σε μια χώρα διαλυμένη, σε ένα χωριό της Κρήτης, τι περιμένεις; Ο πατέρας μου, αν και είχε τελειώσει το Γυμνάσιο και θα μπορούσε να γίνει δάσκαλος, δεν έφυγε από την Κρήτη. Εμεινε στο νησί για να καλλιεργεί τα χωράφια μας. Ηταν και κτηνοτρόφος και χασάπης. Δούλευα μαζί του από μικρός. Ηθελα να τον βοηθάω, ειδικά μετά τον θάνατο της μάνας μου, το 1961. Εμεινα ορφανός από μητέρα σε ηλικία 10 ετών. Δυστυχώς, είχε καρκίνο στο στήθος. Και ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη του πατέρα μου για εκείνη, που δεν παντρεύτηκε ξανά. Ηταν το στήριγμά μας, για μένα, τον αδερφό μου και τις δύο αδερφές μου. Εφυγα από το σπίτι τελευταίος και τον άφησα μαζί με τη γιαγιά μου και τον παππού μου, οι οποίοι έζησαν μέχρι τα 80 τους και ο πατέρας μου τους φρόντιζε» τόνισε στην Espresso.

-Πώς διαχειριστήκατε την απώλεια της μητέρας σας;

«Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που ξεπερνιέται. Είναι πολύ βάρβαρος αποχωρισμός για ένα παιδί. Επειδή είμαι πατέρας δύο αγοριών, πιστεύω πλέον ακράδαντα -αν και τα λατρεύω τα παιδιά μου, όπως και αυτά εμένα- ότι μάνα είναι μόνο μία.»

-Με την υποκριτική είχατε μεράκι από μικρός;

«Οχι! Στο σχολείο δεν μπορούσα να πω ούτε ποίημα. Ντρεπόμουν! Απλώς, αυτό που έζησα ως παιδί στην Κρήτη, με τον θάνατο, ήταν τρομακτικό. Σε αυτό το νησί ο θάνατος βιώνεται υπερβολικά. Παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Γενικότερα, στην Κρήτη δεν υπάρχει η αίσθηση του μέτρου. Οταν πέθανε η μάνα μου, έκλεισε το σπίτι. Επεσε μαύρο παντού... Κι εγώ από την ανάγκη να ξεφύγω από αυτήν τη θλίψη πήγαινα στα γλέντια του χωριού για να ακούσω μαντινάδες, λύρες και λαούτα. Ηθελα να ξεφύγω από το πένθος και αυτό το βρήκα στη χαρά των πανηγυριών. Αυτό που βιώνω 45 χρόνια πάνω στο σανίδι είναι αυτό που ζούσα κλεφτά στα πανηγύρια του χωριού. Εκανα επάγγελμα τη διάθεσή μου να ταξιδέψω στη χαρά για δύο ώρες και μαζί μου να έχω συνοδοιπόρους τους ανθρώπους που βρίσκονται στην πλατεία και να τους κάνω να περνούν καλά. Αυτή την επικοινωνία έψαχνα τελικά σε όλη μου τη ζωή και τελικά γι' αυτό έκανα θέατρο.»