Γιώργος Παρτσαλάκης: «Ημουν ένα χωριατόπαιδο, δειλό, που δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο του»
Χρειάστηκε ο Γιώργος Παρτσαλάκης να κάνει άλλες δουλειές μέχρι να βρει τον δρόμο του στο θέατρο;
«Δούλεψα ως ηλεκτρολόγος με τον αδερφό μου, ως μαραγκός με τον θείο μου και με τον γαμπρό μου βάζαμε μωσαϊκά. Ημουν ένα χωριατόπαιδο, δειλό, που δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο του για τη σχολή θεάτρου. Μέχρι που συναντάω, στο ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, ένα παιδί, τον Λεωνίδα, ο οποίος είχε τελειώσει τη Σχολή του Κατσέλη και με πήρε από το χέρι και με πήγε. Πέρασα στις εξετάσεις και άρχισε η περιπέτεια με το θέατρο. Τελείωσα, λοιπόν, τη σχολή το 1973 και τον Ιούνιο άρχισα να παίζω στη Ρόδο, στις παραστάσεις «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και «Οιδίποδας Τύραννος» στον Χορό, αλλά η χαρά δεν κράτησε πολύ», λέει στην Espresso και εξηγεί:
«Στις 22 Οκτωβρίου 1973 μου ήρθε το χαρτί να καταταγώ στον Στρατό και απολύθηκα στις 25 Φεβρουαρίου του 1976! Βρέθηκα τότε με το Κυπριακό στην πρώτη γραμμή στον Εβρο. Υπηρέτησα 28 μήνες! Στην επιστράτευση, θυμάμαι, ήμουν στο Σώμα των αντιαρματικών όπλων και είχαμε στηθεί για μάχη. Αν γινόταν το «μπαμ», δεν θα είχαν ζήσει και πολλοί. Υστερα από έναν μήνα, ο πατέρας μου με βρήκε στο τηλέφωνο και μου είπε:
«Κατέβα από τον Εβρο, να ανέβω εγώ». Ηταν στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα. Τον ίδιο φόβο έχω κι εγώ σήμερα για τα αγόρια μου, όταν ακούω τον Ερντογάν. Δεν θέλω να συμβεί αυτό στα παιδιά μου. Οι εξουσίες ανά τον κόσμο αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν μυρμήγκια. Ελπίζω να επικρατήσουν η ψυχραιμία και η λογική. Δεν φτάνουν η εξαθλίωση και οικονομικός πόλεμος που έχει κηρύξει το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ελλάδα;», καταλήγει.