Δεκατέσσερα χρόνια χωρίς την Αλίκη μας!

Η παρουσία της ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε ζωντανή μέσα από την τόση μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε πίσω της από ταινίες και τραγούδια. Ένα απλό κορίτσι που με το νάζι το μπρίο και το ταλέντο της ξεχώρισε και έγινε η εθνική μας σταρ. Η ίδια όταν κάποτε την ρώτησαν γιατί ήθελε να γίνει ηθοποιός είχε δηλώσει: «Δεν είχα μεγάλες φιλοδοξίες… Ήθελα να γίνω ηθοποιός. Γιατί δεν μου άρεσε ο κόσμος που ζούσα… Μετά το σχολείο εκεί ήταν η χαρά για μένα… Άρχισα να φτιάχνω ένα κόσμο της φαντασίας μου… Δικό μου. Και έτσι λοιπόν ασχολήθηκα και με το θέατρο και μπήκα σ’ αυτό τον κόσμο».
Μία πολύ όμορφη γυναίκα που ράγισε πολλές καρδιές στο πέρασμα της… Που ερωτεύτηκε αλλά και την ερωτεύτηκαν πολύ. Ο μεγάλος όμως έρωτας για εκείνη ήταν ο γιος της, ο Γιαννάκης της όπως τον αποκαλούσε. Η ίδια σε μια συνέντευξη όπου έκανε έναν απολογισμό για την ζωή της είχε πει: «Κατέστρεψα τον εαυτό μου εξαιτίας των υψηλών προσδοκιών μου… Είχα άλλοθι για να αγνοήσω εντελώς τη ζωή; Αν με ρωτούσες τώρα τι θα θελα να έχω πιο πολύ από όλα θα σου έλεγα, το χάρισμα της ζωής! Αυτό που έχουν οι γάτες από γεννησιμιού τους». Έζησε το παραμύθι που είχε πλάσει όταν ήταν μικρή ίσως και παραπάνω από όσα ονειρεύτηκε… Χόρτασε την ζωή της αλλά το τέλος της ήρθε ξαφνικά… απρόσμενα
Η Αλίκη όταν έμαθε για την ασθένειά της άφησε πίσω την λαμπερή star και σαν μικρό φοβισμένο παιδί παρακαλούσε τον κόσμο που την αγάπησε να προσευχηθούν για εκείνη.
Τελικά το τέλος ήρθε την Τετάρτη 24 Ιουλίου του 1996 όπου πλήθος φίλων και θαυμαστών κατέκλυσαν το κοιμητήριο για να πουν το «αντίο» στο Αλικάκη τους.