Ναυπλιώτου: «Λίγο πριν βγω στη σκηνή, είχα αγκαλιάσει µια κολόνα και αισθανόµουν τις δυνάµεις µου..»

Πριν µιλήσουµε για τη «Μήδεια», που σε φέρνει ξανά στην Επίδαυρο, θα ήθελα να γυρίσουµε τον χρόνο πίσω και να σταθούµε στην πρώτη σου εµπειρία στο θέατρο αυτό...

Ήταν το καλοκαίρι του ’99, είχα πολύ µικρή εµπειρία στη σκηνή, αφού είχα κάνει πριν µόνο το «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι», και βρέθηκα να αναµετριέµαι µε την Αντιγόνη στις «Φοίνισσες» που είχε σκηνοθετήσει ο Νίκος Χουρµουζιάδης, πλάι σε σηµαντικούς ηθοποιούς. Είχα τροµακτικό άγχος που δεν µπορούσε να µετριαστεί. Λίγο πριν βγω στη σκηνή, είχα αγκαλιάσει µια κολόνα και αισθανόµουν τις δυνάµεις µου να µε έχουν εγκαταλείψει. Ένιωθα κοµµένα τα χέρια και τα πόδια µου και έλεγα: «Θεέ µου, ας βγω να πω µόνο τα λόγια µου. Τουλάχιστον αυτό». Έπειτα τα θυµάµαι όλα σαν όνειρο... Το δέος που νιώθω κάθε φορά που πηγαίνω σε αυτό το µαγικό θέατρο είναι µεγάλο. Έχω πάντοτε άγχος, αλλά και µεγάλη χαρά που γυρίζω εκεί. Έχω λαχτάρα, ανυποµονησία, µα κυρίως χαρά.
«∆ύο φορές βάρβαρη η Μήδεια», γράφει ο Γιώργος Χειµωνάς στον πρόλογο της έξοχης µετάφρασής του. «Βάρβαρη από καταγωγή και από έρωτα».

Είναι σηµαντικό εργαλείο για έναν ηθοποιό µια δυνατή µετάφραση;

Σηµαντικότατο! Είναι ποιητική και ακριβής η µετάφρασή του και τη θεωρώ µεγάλο «άσο» για την παράσταση που ετοιµάζει µε το Θέατρο Τέχνης η διευθύντριά του Μαριάννα Κάλµπαρη, η οποία έχει κάνει και ενδιαφέρουσες προσθήκες µε κείµενα της Αρχαιοελληνικής Γραµµατείας για να φτιάξει µια παράσταση που τραγουδά τη γιορτή και το πένθος του έρωτα και για να φωτίσει τις δύο όψεις του: την ερωτική, την ηδονική, τη λουσµένη στο φως, αλλά και τη βάρβαρη, τη βυθισµένη στον πόνο και στο σκοτάδι. Πώς από το φως µπορεί κάποιος να φτάσει στο σκοτάδι και στο απόλυτο κακό.

Οι περισσότεροι ηθοποιοί δικαιολογούν τους ρόλους που αναλαµβάνουν κάθε φορά, όσο κι αν αυτοί ξεπερνούν τα όρια. Το κάνεις κι εσύ;

∆εν δικαιολογώ µια γυναίκα που σκοτώνει τα παιδιά της για να πάρει εκδίκηση επειδή προδόθηκε ερωτικά. Ψάχνω να βρω πώς έφτασε εκτός ορίων, τι την οδήγησε να κάνει µια τόσο αποτρόπαια πράξη; Τι έζησε και τι πέρασε. Σίγουρα δεν µπορεί κανείς να βρει δικαιολογία για µια παιδοκτόνο, οφείλει όµως να ψάξει τη διαδροµή της. ∆ες και σήµερα τι συµβαίνει. Οι Σύριες πρόσφυγες πέφτουν στη θάλασσα µε τα παιδιά στην αγκαλιά τους γιατί δεν βλέπουν ελπίδα, δεν βρίσκουν άλλη λύση. Καµιά γυναίκα υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπεφτε µε τα µωρά της στο άγριο και φουρτουνιασµένο Αιγαίο, µε 99,9% να πνιγεί, αν δεν είχε οδηγηθεί σε αυτό από κάτι. Πρέπει να ψάξεις τι οδήγησε στο όποιο µοιραίο τέλος, να µη µείνεις στην επιφάνεια.

Πηγή: Real