Γιώτα Νέγκα: «Δεν μου αρέσει μόνο το λαϊκό. Μου αρέσουν πάρα πολύ και η ροκ και το έντεχνο»

«Συγκεκριμένα πράγματα. Ο Παναγιώτης είναι η αφετηρία, οι πρώτες στιγμές στο στούντιο, το πρώτο δικό μου τραγούδι («Μετά μάτια κλειστά»), που ποθούσα χρόνια να το πω. Ο Λειβαδάς ήρθε μαζί με τον Θοδωρή Γκόνη και το «Εχω άνθρωπο» να μου δώσει μια θεατρική στάση.απέναντι στα πράγματα, τραγούδια που ήταν σαν από πάντα στο στόμα μου. Ο Βαγγέλης Κορακάκης μου μετέδωσε την καθαρότητα του λαϊκού του Λόγου και ο Σταμάτης Κραουνάκης μου έδωσε απαντήσεις, μου έμαθε το «πώς» και το «γιατί». Μέσα από τον ακομπλεξαριοτο τρόπο έκφρασής του, μου έδωσε πίστη στον εαυτό μου και μου είπε «περπατά το, ξέρεις». Μου έμαθε ότι πάνω στη σκηνή είμαστε το μέσο κι έτσι πρέπει να στεκόμαστε, τόσο-όσο, για να μην αλλοιώσουμε ούτε το τραγούδι ούτε και το συναίσθημα του ακροατή. Κι ύστερα ήρθε ο Θέμης αυτός ο νέος και υπερταλαντούχος συνθέτης που αγαπάει το λαϊκό και το μπολιάζει στο σήμερα, για να μου χαρίσει κάποια από τα ωραιότερα και πιο βαθιά μου τραγούδια. Είναι, όμως, και ο μεγάλος Χρήστος Νικολόπουλος, που θα πούμε τα τραγούδια του και θα τον έχουμε μαζί μας με έναν τρόπο» τόνισε στην Real.

-Σας αποκαλούν «λαϊκή» ερμηνεύτρια. Εντούτοις, ο πρώτος σας δίσκος δεν ήταν λαϊκός. Εσείς πώς αυτό προσδιορίζεστε;

«Λαϊκή, με την έννοια ότι ο πυρήνας μου είναι κλασικά λαϊκός. Τέτοιοι ήταν οι δάσκαλοι και οι δασκάλες μου, οι φωνές που μελέτησα, που «αντέγραψα» θαυμάζοντας τες αυτές που με «έχτισαν», Αλλά δεν μου αρέσει μόνο το λαϊκό. Μου αρέσουν πάρα πολύ και η ροκ και το έντεχνο. Ολα αυτά άλλωστε και άλλα πολλά, όπως τα φάντος η τζαζ το ρεμπέτικο, είναι συγγενικά είδη στην έκφραση τους. Εγώ αυτό που πόθησα πάντα ήταν να πω τραγούδια αληθινά, που να βουτάνε μέσα μου, να έχουν τη δική μου αλήθεια και να αγγίζουν ανθρώπους. Τώρα, εάν θα είχαν μπουζούκι ή ακορντεόν ή άρπα, αν θα ήταν ζεϊμπέκικο, απτάλικα ή μπαλάντες δεν με αφορούσε καθόλου»