Μπέσσυ Αργυράκη: «Δεν το πιστεύω πόσο πείσμα και εργατικότατα διέθετα»

«Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε μια κλίση, ένα ταλέντο κάπου. Τυχερός είναι εκείνος που το αντιλαμβάνεται νωρίς και έχει την πειθαρχία να δουλέψει πάνω σε αυτό με επιμονή» τόνισε στο Secret.

Οι γονείς της αγκάλιασαν το ταλέντο της, κυρίως η μητέρα της και μια θεία της. Ο πατέρας της είχε έναν φόβο για τα κυκλώματα, αλλά, όπως λέει, στη συνέχεια έγινε ο πιο μεγάλος φαν της. Η μικρή Μπέσσυ πήγαινε σε μια σχολή φωνητικής και από έντεκα χρόνων τραγουδούσε μπροστά σε κόσμο. Της άρεσε πολύ, γιατί ανακάλυψε ότι είχε μια φυσική άνεση να τραγουδά και δεν ντρεπόταν τον κόσμο. «Ξεκίνησα πολύ μικρή να τραγουδάω στην περιβόητη τότε "ABC", την ντισκοτέκ στην Πατησίων. Το τραγούδι με απελευθέρωνε». Κοιτώντας πίσω, δεν διστάζει να πει άτι είχε μέσα της μεγάλη φλόγα και ταλέντο. «Το λέω σεμνά γιατί δούλευα πάρα πολύ σκληρά, αλλά βλέποντας τώρα πίσω τον εαυτό μου, δεν το πιστεύω πόσο πείσμα και εργατικότατα διέθετα. Πόσες ώρες άντεχα, επίμονα».

Η καριέρα της θεωρεί ότι κύλησε σαν νεράκι, σαν μια αστρική παραμάνα πάνω από την κούνια της να της είχε ευχηθεί αυτή την καριέρα. «Πιστεύω στη μοίρα, αλλά πρέπει, όταν η τύχη σου χαμογελάσει, να της ανταποδώσεις το χαμόγελο και να την κοιτάξεις και εσύ στα μάτια».

Από όλα της τα τραγούδια ξεχωρίζει το «Σαν όνειρο», που είπε με τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Το αγαπάει για τον στίχο που λέει: «Το ξέρω κάποτε θα φύγεις, θα χαθείς σαν ένα όνειρο».