Συνατσάκη: «Θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος αν δεν είχα περάσει τις κρίσεις πανικού στη ζωή μου»
Η σχέση της με τη μόδα και το στιλ είναι πολύ ενεργή και πρόσφατα αποφάσισε να ασχοληθεί και με τον σχεδιασμό παπουτσιών... Πώς προέκυψε; Τι αποκαλύπτει η Μαίρη Συνατσάκη;
«Δεν πίστευα κι εγώ ότι θα τα καταφέρω. Η πρόταση ήρθε από την εταιρεία η οποία εδώ και 40 χρόνια δραστηριοποιείται στον χώρο αυτό, με εργοστάσιο στην Ελλάδα. Ως γυναίκα πωρωμένη με τα παπούτσια το είχα πάντα στον νου μου. Ηθελα να σχεδιάσω. Δεν υπήρχε τίποτε έτοιμο ώστε απλώς να βάλουμε μια ετικέτα πάνω. Είναι πάρα πολύ καλά τα υλικά τους προσέχουν πολύ τους πάτους και το σημαντικό είναι ό-τι είναι ελληνικά και οι τιμές τους είναι πολύ προσιτές. Είναι πολύ σημαντικό και για μέ-να το θέμα της τιμής. Δεν μπορώ να ακούω τρέλες για μια σαγιονάρα 150 ευρώ. Εχω βάλει τους ανθρώπους που με ακολουθούν στο instagram να δώσουν ονόματα στα παπούτσια και τα μοντέλα. Κάθε ημέρα διαβάζω γύρω στα 10.000 διαφορετικά μηνύματα κι έχουμε ξεχωριστές νονές και νονούς! Ούτως ή άλλως, ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου, συμβαίνει γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν καλή διάθεση απέναντι μου και με βοηθούν και με στηρίζουν» τόνισε στην Real.
-Εχεις φτάσει στο σημείο να ανακαλύψεις κάποια πτυχή του χαρακτήρα σου, η οποία να σε έχει σοκάρει;
«Λόγω των σπουδών μου στο Πάντειο, τελείωσα ψυχολογία, ξεκίνησα από πολύ μικρή να διαβάζω τέτοιου είδους βιβλία και να προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει και ξεκίνησα από πολύ νωρίς ψυχοθεραπεία. Τότε ήταν η περίοδος που είχαν αρχίσει πολύ έντονα οι κρίσεις πανικού και, ναι, είδα πράγματα που δεν μου άρεσαν και το δούλεψα όσο μπορούσα περισσότερο. Εχει η γυναικεία φύση μια ανταγωνιστικότητα μέσα της την οποία εγώ δεν μπορούσα να αποδεχθώ πολύ εύκολα. Δεν την ήθελα, αλλά καταλάβαινα ότι έχει μια σημασία και ότι έπρεπε να ισορροπήσει. Μου έβγαινε περίεργα, υπόγεια, μυστήρια. Επειδή δεν το άντεχα, το έκρυβα κάτω από το χαλάκι, αυτό εκτονωνόταν με έναν άλλον τρόπο... Δεν το είχα δει... Οταν το είδα, το έζησα, το επεξεράστηκα... Χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις και τις ατέλειες σου και να τις έχεις κατανοήσει. Οι άνθρωποι φρικάρουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες ψυχικές καταστάσεις αλλά έχω πολύ μεγάλη ελπίδα, γιατί πιστεύω ότι αυτές μ πόρου ν να μας πάνε παρακάτω. Αν η ζωή φεύγει κι εμείς είμαστε εντελώς ζεν, κάτι δεν πάει καλά... Εγώ θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος αν δεν είχα περάσει τις κρίσεις πανικού στη ζωή μου...»