Ρόμπερτ Ουίλιαμς: «Εγώ τους βλέπω και συγκινούμαι. Δεν ξέρω αν γίνομαι ρεζίλι»
Ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς θυμάται τη Eurovision του 1977, με το «Μάθημα Σολφέζ»...
«Ηταν μια αξέχαστη εμπειρία, μια άρτια βραδιά. Στα στοιχήματα ήμασταν φαβορί και μας έδιναν στην 1η θέση και όλο αυτό ανατράπηκε τη στιγμή της βαθμολογίας, όπου βρεθήκαμε στην 5η θέση. Τι άλλαξε δεν ξέρουμε. Ακόμα και σήμερα όμως μας καλούν να μιλήσουμε για τον θεσμό. Το τραγούδι είναι πλέον διαχρονικό» τόνισε στην Espresso.
-Πώς ζήσατε φέτος «Το πρώτο μας πάρτι»;
«Είχαμε συζητήσει με τον Μάκη Δελαπόρτα γι’ αυτή τη συνεργασία, ύστερα από μια συναυλία που είχαμε κάνει με τεράστια επιτυχία. Τη δέχτηκα αμέσως γιατί ήταν υπέροχη ως ιδέα και γιατί οι συνεργάτες είναι ο Δάκης, η Μπέσσυ Αργυράκη, ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, ο Λάκης Τζορντανέλι, αλλά και δυο νέα παιδιά, η Εβελίνα Νικόλιζα και ο Δημήτρης Κοργιαλάς. Είμαστε ένα σπουδαίο team με τον Μάκη και, όπως αποδείχτηκε, η επιτυχία της παράστασης ξεπέρασε τις προσδοκίες μας.»
-Συνεχίζετε;
«Ξεκινήσαμε για εφτά παραστάσεις στο «Βεργίνα» και κάναμε 22. Οι δύο εβδομάδες που ήταν να παίξουμε στο θέατρο Βέμπο έγιναν ενάμισης μήνας με sold out παραστάσεις. Οπως είπε ο θεατρώνης, είχε να το ζήσει αυτό τουλάχιστον 40 χρόνια. Αυτός ο παλμός, λοιπόν, μας έδωσε τη δύναμη να οργανώσουμε τις παραστάσεις για την περιοδεία.»
-Με την Μπέσσυ Αργυράκη ήσασταν μαζί και στη ζωή...
«Είχαμε μια σχέση περίπου έξι ετών με την Μπέσσυ, αλλά ήμασταν μαζί και καλλιτεχνικά. Ηταν και είναι ακόμη μια μεγάλη τραγουδίστρια, εξαιρετική φωνή. Τώρα ακολουθεί και η Εβελίνα, η κόρη της, με τα ίδια χαρίσματα και ίσως να είναι και ακόμη καλύτερη.»
-Να υποθέσω ότι και τα παιδιά σας είναι φίλοι;
«Ο γιος μου με την Εβελίνα και άλλα δύο παιδιά έχουν ένα συγκρότημα. Μάλιστα, ετοιμάζονται να κάνουν εμφανίσεις στην Αμερική, στην προσπάθειά τους να προωθήσουν την Ελλάδα στο εξωτερικό και να δείξουν τη σημερινή μουσική σκηνή στους Έλληνες της τρίτης και της τέταρτης γενιάς, που δεν γνωρίζουν καν ελληνικά. Έχουν κάνει κι εδώ εμφανίσεις κι εγώ τους βλέπω και συγκινούμαι. Δεν ξέρω αν γίνομαι ρεζίλι. Με πιάνουν τα δάκρυα βλέποντας τέσσερις νέους ανθρώπους με εκπληκτικό ταλέντο"