Νάντια Κοντογεώργη: «Υπήρχαν φορές που έμεινα χωρίς δουλειά»
Η Νάντια Κοντογεώργη σε συνέντευξή της μίλησε για τις δυσκολίες που έχει περάσει στον χώρο της υποκριτικής.
Πόσα χρόνια είσαι στο χώρο της υποκριτικής;
Δεν είμαι τόσο μικρή, είμαι 33 χρονών, τελείωσα το 2005, αλλά δουλεύω από μικρή. Τώρα βρίσκομαι στο χώρο 12 χρόνια. Είμαι πολύ τυχερή, μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, δεν αισθάνομαι ότι κουράζομαι και ότι δουλεύω. Είμαι περήφανη για την επιλογή που έκανα στα 19 μου, να μπω στη Σχολή του Εθνικού θεάτρου και να διεκδικήσω αυτό που κάνει την ψυχή μου να σπαρταράει, να με γεμίζει χαρά, να με κάνει να αισθάνομαι ότι αξίζει να ζω αυτή τη ζωή. Είναι πολυτέλεια στην εποχή μου, ξέρω ότι είμαι από τις ελάχιστες που μπορούν να το έχουν και προσπαθώ όσο μου συμβαίνει να το απολαμβάνω.
Τι συντελεί στο να είσαι από τις ελάχιστες;
Η δουλειά και η τύχη, αυτά τα επεξηγούμε στο τέλος της διαδρομής, κι εύχομαι να έχω πολύ μεγάλη ακόμα, μακάρι. Αλλά μέχρι στιγμής ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα στο δρόμο μου, αυτό είναι τύχη, συγκυρία, Θεός, σύμπαν, εγώ όμως είμαι προετοιμασμένη να τα αντιμετωπίσω.
Τι σε δυσκόλεψε ως τώρα;
Υπήρχαν φορές που έμεινα χωρίς δουλειά, έτρεχα από ακρόαση σε ακρόαση και δεν γινόταν τίποτα, πήγαινα άφηνα βιογραφικά και δεν με καλούσαν καν για ακρόαση και... κοίταζα το ταβάνι. Μπορεί να υπάρξει ξανά αυτή η περίοδος, ήταν δύσκολα...
-Είσαι προετοιμασμένη πλέον για μια χρονική αποχή από τη δουλειά σου λόγω έλλειψης προτάσεων;
Πιθανών να συμβεί. Είμαστε σε μια εποχή πού, όλα είναι ρευστά και για εμάς τους ηθοποιούς επάγγελμα μας κάθε 2-3 μήνες είναι να ψάχνουμε για δουλειά, οπότε είναι δεδομένο ότι υπάρχει. Δεν χάνω την πίστη μου κι εύχομαι να μην τη χάσω, προχωρώ.
Στις δύσκολες στιγμές ποιος ήταν κοντά σου;
Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου, και γι' αυτό είμαι ακόμα πιο τυχερή. Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι μέσα από το θέατρο, οπότε το βιώνουμε με τον ίδιο τρόπο, ξέρουμε τους μηχανισμούς, έτσι προσπαθούμε να βοηθάμε. Η οικογένεια μου, που παρότι θα ήθελε για μένα κάτι πιο σταθερό, ήταν πάντα εκεί, υποστηρικτικοί. Το πιο σημαντικό είναι να είμαστε εμείς υποστηρικτικοί με τον εαυτό μας».
Πηγή: Λοιπόν