Στέλιος Μάινας: «Ο πατέρας μου έχει ναυαγήσει δύο φορές»

Πάμε στην παράσταση... Τι σε έχει αγγίξει πιο πολύ σε αυτή;

Πρέπει, κατ’ αρχάς, να σου πω ότι προέρχομαι από γενιά ναυτικών. Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος - σε ένα από τα πρώτα μπάρκα του είχε ταξιδέψει με τον Καββαδία. Τα ξαδέλφια μου, οι θείοι μου, ήταν όλοι ναυτικοί. Η γλώσσα του Καββαδία και όλο το περιβάλλον του δεν μου είναι απλώς γνώριμα, είναι η οικογένειά μου. Ο πατέρας μου έχει ναυαγήσει δύο φορές. Όλοι σχεδόν οι συγγενείς μου έχουν ναυαγήσει!

Σοβαρά;

Λέει κάποια στιγμή ο Καββαδίας «Μη στενοχωριέσαι, αργά ή γρήγορα όλοι θα κολυμπήσουμε!». Συνέβαινε σε όλους τους παλιούς ναυτικούς, γιατί τα βαπόρια τους ήταν «τάφοι», παλιοσίδερα. Για μένα ο Καββαδίας είναι ο θαλασσινός Παπαδιαμάντης. Ένας ποιητής καταραμένος, «συγγενής» του Βερλέν, του Ρεμπό. Ενας βαθύς ταξιδευτής σε μια πλευρά της ζωής την οποία δεν άγγιξαν πολλοί: πορνεία, αρρώστια, μέθυσοι, ναρκομανείς, άνθρωποι μοναχικοί και καταφρονεμένοι. Ηταν πολύ μεγάλη μαγκιά αυτό.

Ουσιαστικά, ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος που μας τον θύμισε ξανά...

Εχει κάνει φοβερά πράγματα γενικά ο Μικρούτσικος, όμως «Ο Σταυρός του Νότου» είναι η κορυφή του. Γιατί; Επειδή σε αυτό το συγκλονιστικό έργο συνέπεσε να ταυτιστούν η ψυχή και η νόηση του καλλιτέχνη με την ψυχή και τη νόηση του ποιητή.

Γιατί οι νέοι αγαπούν τόσο τον Καββαδία;

Γιατί ήταν επαναστάτης και βαθιά αντισυμβατικός. Κάποτε στην Αλεξάνδρεια συναντήθηκε με τον Σεφέρη, ο οποίος τον κάλεσε στην ελληνική πρεσβεία για την Εθνική Γιορτή της 25ης Μαρτίου. Πάει ο Καββαδίας να τον πάρει με ταξί και περνούν από μια άγνωστη, στον Σεφέρη, γειτονιά, πλημμυρισμένη στις ελληνικές σημαίες. «Ορίστε, Νίκο, η παρουσία της Ελλάδος παντού», του λέει περήφανος ο Σεφέρης. «Ναι, εδώ είναι όλα τα ελληνικά πορνεία!», του απαντά ο Καββαδίας. Παρεξηγήθηκε ο Σεφέρης - «Ή εσείς θα κατεβείτε ή εγώ», του λέει. «Ε, κατέβηκα εγώ», είπε ο Καββαδίας, χωρίς να τον πειράξει. «Τον άφησα να πάει στην πρεσβεία και εγώ... πήγα στις πόρνες». Είχε τατουάζ σε μια εποχή που μόνο οι φυλακισμένοι είχαν. Ηταν κι αυτό ακόμα μια μορφή επανάστασης. «Μα τι κάνεις με όλα αυτά τα τατουάζ, βρε Νίκο;», του έλεγαν οι άλλοι λογοτέχνες. «Οταν πεθάνω», τους απαντούσε, «θέλω οι ζωγραφιές αυτές να μη σαπίσουν. Θέλω να γίνουν αμπαζούρ και να φωτίσουν τα όνειρα των στερημένων». Αυτός ήταν ο Νικολάκης. Ηταν πάντα ο αγαπημένος των νέων. Και σήμερα.

Πηγή: Real