Η ανάγκη τού να είμαστε μαζί

Τη σχέση μου με τις αδερφές μου. Με τη γιαγιά μου. Τον πατέρα μου. Τη σχέση μου με εσένα.

Βουρκώνω... Με κλειστά τα μάτια και βουρκώνω... Προσπαθώ να βρω πράγματα που κάναμε μαζί. Παιχνίδια που παίζαμε μαζί. Δραστηριότητες που κάναμε μαζί – και προσπαθώ πολύ...

Εσύ όμως, έχεις τον δικό σου αγώνα. Μόνη μητέρα με 3 παιδιά σε μία αυστηρή κοινωνία που έπρεπε να κάνεις πρωταθλητισμό για να αποδείξεις ότι είσαι ικανή...

Και έτσι συναντάω την αλήθεια μου. Τη δική μου αλήθεια. Αυτή που έγγραψε ό,τι έγγραψε στα παιδικά μου χρόνια. Αυτή που με έκανε αυτό που είμαι σήμερα, αυτή που με ανάγκασε να γιατρέψω τις πληγές μου για να πάω παρακάτω.

Συναντάω την υπέρμετρη προσπάθεια μου του να είμαστε μαζί. Τον αγώνα μου για να κερδίσω χρόνο. Ξαναβλέπω τους συμμάχους που είχα για να σε βλέπω πιο πολύ... Τις αρρώστιες μου, τον πυρετό μου, τα παράπονα μου.

Ξαναβλέπω την αγωνία μου να ξεχωρίσω. Να κάνω πρωταθλητισμό για να αποδείξω πως κάτι κατάφερα και εγώ. Και εσύ με αφήνεις να ανοίξω τα φτερά μου και μαζί με την ελευθερία μου, χάνονται οι κοινές στιγμές.

Οι παιδικές πληγές υπάρχουν. Τις δουλεύεις, τις αγκαλιάζεις, τις αποδέχεσαι αλλά είναι εκεί γιατί είναι κομμάτι σου. Είναι εκεί για να σου θυμίζουν πως, μέσα από τις δυσκολίες, μαθαίνεις τι σε έκανε καλύτερο άνθρωπο. Μαθαίνεις τι σε πλήγωσε πολύ. Μαθαίνεις ποια λάθη δεν θα ήθελες να επαναλάβεις. Τι σε έκανε ευάλωτο και τι σε έκανε αυστηρό.

Διαβάστε περισσότερα εδώ