Γιάννης Σπανός: «Ο γιατρός είπε πως, αν δεν σταματούσα, θα πάθαινα αγκύλωση»

-Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στο Κιάτο;

«Ο,τι λέει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στους στίχους της «Οδού Αριστοτέλους» ήταν ακριβώς η απεικόνιση της παιδικής ηλικίας όχι μόνο της δικής μου, αλλά χιλιάδων παιδιών εκείνης της εποχής» τόνισε στην Espresso.

-Πότε καθίσατε πρώτη φορά στο πιάνο;

«Τέλη Δημοτικού, αρχές Γυμνασίου. Επαιζε η αδερφή μου και έτσι «ξύπνησε» το αυτί μου. Μετά έπαιζα τα πάντα «με το αυτί». Πήγα στο ωδείο, αλλά δεν είχα την απαραίτητη υπομονή. Δεν έκανα τις ασκήσεις που χρειάζονταν, «πήδαγα» τάξεις.»

-Αντιμετωπίσατε και ένα θέμα με τα χέρια σας.

«Λόγω ανωριμότητας! Κανονικά, έπρεπε να προχωράω αργά, να δυναμώνω, να έχω υπομονή μέχρι να φτάσω να παίζω δύσκολα πράγματα. Ενα μεσημέρι, ενώ ήμουν στη μέση τάξη του ωδείου, προσπαθούσα να παίξω κοντσέρτο του Τσαϊκόφσκι από παρτιτούρα. Ημουν πολύ ατίθασος, αλλά δεν το μετανιώνω κιόλας. Θα ήθελα, βέβαια, να συνεχίσω, να γίνω πιανίστας κλασικός.»

-Αλλού σας πήγε, όμως!

«Ο πατέρας μου, ως οδοντίατρος, περίμενε κάτι από μένα. Ομως, ήθελα να του αποδείξω, προτού ακόμη τελειώσω το Γυμνάσιο, ότι μπορούσα να βγάλω λεφτά από το πιάνο. Βρήκα μια θέση, έπαιζα με τις ώρες στη σχολή χορού της Ηρώς Σισμάνη -ακόμη τη θυμάμαι αυτή την κυρία- για να χορεύουν οι μέλλουσες μπαλαρίνες. Αυτό ήταν «αντιπιανιστικό»! Τα χέρια μου ήταν ανώριμα και εμφανίστηκε πρόβλημα στους μυς και στα νεύρα. Ο γιατρός είπε πως, αν δεν σταματούσα, θα πάθαινα αγκύλωση. Είναι κάποια λάθη που έχω κάνει και τα μετανιώνω τώρα, αλλά να σου πω κάτι, έγινε!»