Δημήτρης Παπαδημητρίου: «Άνθρωποι που κρατούν ένα κομμάτι της ζωής σου γιατί να χάνονται;»

«Ναι, γιατί την εκτιμώ αληθινά και καλλιτεχνικά και προσωπικά. Στην περίπτωση του καλλιτέχνη αυτά τα δύο είναι σύμφυτα. Ηταν τότε μία νέα τραγουδίστρια που επάνω της στήριξα το βαθύτερο μου τραγουδιστικό έργο και μέχρι σήμερα δεν υπέοτειλε και ούτε πρόκειται να υποστείλει τη σημαία.,Μου υποστήριξε, δηλαδή, αυτό που οι «μεγάλοι τραγουδιστές» αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι: το αληθινό έργο. Η οδηγία ήταν του Χατζιδάκι: «Βρες τους δικούς σου τραγουδιστές που θα πουν το βαθύτερο έργο σου και όχι τα σουξέ σου. Με τους μεν θα γράψεις δέκα σκόρπια σουξέ, με τους δε σουξέ θα γίνει όλο το έργο σου συνολικά. Η Φωτεινή Δάρρα έγινε μια μεγάλη φωνή υψηλού ήθους που έχει τα κότσια να μην υπολογίσει το σουξέ και να στηρίξει την αληθινή μουσική. Να διακινδυνεύει την εμπορική επιτυχία για να έχει την ποιοτική. Κα.ι τελικά να ίΓάνει συχνά επιτυχία το υψηλό και το δύσκολο. Και ναι, δεν το βάζω κάτω! Ζω αληθινά και τα καλά και τα κακά. Στα τελευταία πέντε χρόνια έγραψα τα σπουδαιότερα μεγάλα έργα μου. «Μύθοι του Αισώπου», «Μέρες Επιταφίου», «Σατυρικόν», «Χρονικό ενός Πρώιμου Φθινοπώρου», «Ερωτικός Λόγος», «Κύκλος Χάινε και κύκλος Μύλλερ». Παράλληλα, «Μπαλάντες της Οδού Ατθίδων» (ποίηση Διονύση Καψάλη) με τον Γιώργο Φλωράκη, και το τραγούδι «Οι Σκάλες» σε στίχους Μάνου Ελευθερίου» τόνισε στην Real.

-Μπορούμε να μείνουμε φίλοι με αυτούς που χωρίσαμε;

«Αυτό είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Ο Πλάτων λέει ότι το πιο σιχαμερό πράγμα για έναν άνθρωπο είναι ένας παλαιός εραστής του! Είναι σαφές ότι επ' αυτού δεν είμαι πλατωνικός. Είμαι πολύ-πολύ φίλος και με άλλες παλαιότερες σχέσεις μου. Άνθρωποι που κρατούν ένα κομμάτι της ζωής σου γιατί να χάνονται; Ειδικά αν σε έχουν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο ευεργετήσει; Και αν με το παρόν σου μπορούν να συνυπάρχουν»