Βίκυ Σταυροπούλου: «Ο σεβασμός μου προς το κοινό είναι αδιαμφισβήτητος»

«Παίζουμε κάθε μέρα σε άλλη πόλη. Παίζουμε και ταξιδεύουμε. Προσωπικά φροντίζω να το μετατρέπω όλο αυτό σε διασκέδαση. Γιατί το να περιοδεύει μι ένα έργο σαν το "Για Ονομα..." και με έναν θίασο σαν αυτόν το κουραστικό ταξίδι γίνεται διασκέδαση και εκδρομή. Στην πραγματικότητα η θεατρική περιοδεία απαιτεί ασκητική ζωή. Πρέπει να προφυλάσσει τον εαυτό σου για να έχεις τη δύναμη να ανταπεξέλθεις. Εμένα η πρωταρχική αγωνία μου είναι να μεταφέρονται οι παραστάσεις όπως ακριβώς παίζονται στην Αθήνα. Χωρίς εκπτώσεις. Ο σεβασμός μου προς το κοινό είναι αδιαμφισβήτητος. Γνωρίζω πολύ καλά ότι χωρίς το κοινό δεν θα υπήρχα. Και είμαι ευγνώμων γι'αυτό»

Η υπόθεση της παράστασης βασίζεται στις σχέσεις μιας παρέας φίλων που διαταράσσονται από ένα αστείο που λειτουργεί ως θρυαλλίδα.

«Μια παρέα παιδικών φίλων έρχονται στο σπίτι μου για να τους κάνω έναν μαροκινό μπουφέ. Με αφορμή το αστείο που κάνει ο αδελφοί μου για το πώς θα ονομάσει το παιδί που περιμένει η γυναίκα του; η βραδιά μετατρέπεται σε ρινγκ. Βγαίνουν στην επιφάνεια κρυμμένες αλήθειες χρόνων. Το έργο είναι τρομερά ανατρεπτικό. Ξεκινά με συμπαγείς δεσμούς οι οποίοι στην πορεία αποδομούνται με πολύ έξυπνο τρόπο. Σε αυτό βοηθά η αριστοτεχνική μετάφραση του Θοδωρή Πετρόπουλου, όπως και η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Η παρέα γίνεται ροντέο. Όμως στο τέλος αποδεικνύεται ότι όταν υπάρχει αγάπη και αλήθεια, οι σχέσεις προχωρούν. Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους, γιατί έτσι η ζωή γίνεται πια ανάλαφρη».