Λένα Παπαληγούρα: Περνάω φάσεις µεγάλης ανασφάλειας, χάνω τον εαυτό µου και τον ξαναβρίσκω
Η Λένα Παπαληγούρα μιλάει για τις αναζητήσεις της μέσα από την τέχνη που υπηρετεί και αποκαλύπτει τη συνάδελφο που θαυμάζει πιο πολύ από όλες...
Ηρθαν βραβεία, διθυραµβικές κριτικές, ηχηρά µπράβο. Ένιωσες κάποια στιγµή να χάνεις το µέτρο ή να καβαλάς το καλάµι;
Τα βραβεία µού έδωσαν πολύ µεγάλη χαρά και δύναµη. Είναι ένα όµορφο χτύπηµα στην πλάτη. Οι στιγµές που τα παρέλαβα είναι στιγµές τεράστιας χαράς, συγκίνησης και ευγνωµοσύνης. Όταν ζορίζοµαι τις αναπολώ. Από την άλλη, πάντα µετά από τέτοιες στιγµές ξεκινά η αγωνία. Να φανώ αντάξια των προσδοκιών των ανθρώπων που µε εµπιστεύονται, να µην τους απογοητεύσω. Οπότε προσπαθώ να επικεντρώνοµαι στη δουλειά µου. Τα ξεχνάω κάθε φορά όλα και ξεκινάω όσο πιο αθώα γίνεται. Έχω επίγνωση ότι τα κείµενα µάς υπερβαίνουν και αυτό µε γειώνει. Βασανίζοµαι στην πρόβα, περνάω φάσεις µεγάλης ανασφάλειας, χάνω τον εαυτό µου και τον ξαναβρίσκω. Ισως γι’ αυτό δεν έχω περιθώριο να χάσω το µέτρο.
Νιώθω, κάθε φορά που σε βλέπω, να έχεις µια «λύσσα» να σηκώσεις ακόµα πιο ψηλά τον πήχυ. Εχεις κερδίσει ήδη τόσες µάχες κι όµως δεν επαναπαύεσαι στις δάφνες σου. Θέλεις να είσαι συνεχώς η µεγάλη νικήτρια;
Ωχ, δεν ξέρω. ∆εν το σκέφτοµαι έτσι. Είναι αλήθεια ότι δεν επαναπαύοµαι. Μου αρέσει να ψάχνω. Ίσως, επειδή βαριέµαι εύκολα, θέλω συνέχεια να ανακαλύπτω καινούργια πράγµατα. Αναζητώ διαρκώς πηγές έµπνευσης, µου αρέσει να εξελίσσοµαι και να δοκιµάζοµαι σε διαφορετικές συνθήκες και είδη θεάτρου. Οµως, δεν αντιλαµβάνοµαι το θέατρο ως πρωταθλητισµό. Είναι οµαδικό παιχνίδι. Αυτό το χαρακτηριστικό το έχω πολύ έντονα. Μόνο ως κάτι οµαδικό το αντιλαµβάνοµαι το επάγγελµά µου. Για εµένα το θέατρο είναι η ουσιαστική επικοινωνία µε ανθρώπους και κείµενα.
Όταν κάποιες φορές χάνεις στοιχήµατα που έχεις βάλει, κλονίζεσαι; Ή πεισµώνεις περισσότερο;
Φυσικά και κλονίζοµαι. Αλλά τα αντιλαµβάνοµαι όλα ως µέρος µιας διαδροµής. Πιστεύω ότι στα πράγµατα υπάρχει µια ροή. Τίποτα δεν γεννιέται από µόνο του. Και κάπως το ένα φέρνει το άλλο. Ολα µαζί συνθέτουν µια διαδροµή. Η διαδροµή αυτή έχει σταθµούς. Αλλους µεγαλύτερους, άλλους µικρότερους, αλλά είναι ενιαία και πολύ προσωπική.
Μου θυµίζεις σε προσήλωση την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Τρέχει κι εκείνη «µαραθώνιους» µε τρόπο αξιοζήλευτο.
Αυτό είναι τεράστιο κοµπλιµέντο. Τη θαυµάζω απεριόριστα την Καρυοφυλλιά. Είναι σπουδαία. Το ήθος και ο επαγγελµατισµός της έπρεπε να διδάσκονται σε όλες τις σχολές. Τη συνάντησα πριν από χρόνια όταν ήµουν στον Χορό της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι». Εκείνη έπαιζε την Κλυταιµνήστρα. Η συνάντηση αυτή ήταν για µένα τεράστιο µάθηµα. Τη θαύµαζα ανέκαθεν ως ηθοποιό, αλλά την αγάπησα και αφάνταστα ως άνθρωπο.
Πηγή: Real