«Η Αλίκη στο πρόσωπο μου είδε κάποια στοιχεία που την κέρδισαν»

Στην πορεία της ζωής σας έχετε ασχοληθεί με αρκετά πεδία. Ποιο είναι αυτό που σας χαρακτηρίζει καλύτερα και το απολαμβάνετε;

Πρώτα από όλα σαν άνθρωπος δεν μου πάνε οι τίτλοι. Δεν αισθάνομαι απόλυτα ούτε ηθοποιός ούτε σκηνοθέτης ούτε βιογράφος ούτε συγγραφέας. Είμαι καλλιτέχνης με τη βαθειά έννοια του όρου και ψάχνομαι στο χώρο εδώ και 35 χρόνια πια. Κλείνω κύκλους και ανοίγω καινούργιους. Αυτό είναι ένα ιδίωμα που το έχω από παιδί. Έτσι έγινε με την τηλεόραση, με τον κινηματογράφο, με τις δισκογραφικές μου παραγωγές, με τις βιογραφίες. Στη συγκεκριμένη φάση απολαμβάνω την επαφή μου με το κοινό, μια επαφή που είχα περίπου δέκα χρόνια να τη ζήσω, γιατί για να κάνω 25 βιβλία βιογραφιών κλείστηκα κυριολεκτικά σε ένα δωμάτιο για περίπου 10 χρόνια. Τώρα οι παραστάσεις μου, που έχουν να κάνουν με αφιερώματα σε ένδοξες εποχές πίσω στο χρόνο και με σημαντικούς καλλιτέχνες, είναι κάτι που πραγματικά μου αρέσει και μου κάνει καλό.

Τι είναι αυτό που κέρδισε το ενδιαφέρον σας στον καλλιτεχνικό κόσμο;

Είναι όλα γραμμένα στη ζωή και έχουν να κάνουν με το κάρμα. Προφανώς το δικό μου ήταν να συναντήσω κάποια στιγμή την καλή «νεράιδα» της ζωής μου την Αλίκη Βουγιουκλάκη σε ηλικία 17 χρονών. . Ήταν η γυναίκα που με στήριξε, με έκανε να πιστέψω πιο πολύ στον εαυτό μου και για αυτό θα της «χρωστάω» για πάντα.

Πόσο καθοριστικός θεωρείτε ότι υπήρξε ο ελληνικός κινηματογράφος; Ποια η αξία του;

Ο ελληνικός κινηματογράφος καταγράφει πολλές εποχές που δεν ζήσαμε εμείς και οι νεώτεροι. Το «σήμερα» γυρνάει πίσω με μια άλλη ματιά μέσα από τις ελληνικές ταινίες. Μας μεταφέρει στα ήθη, στα έθιμα και σε αγαπημένες μορφές. Έχει καταφέρει να φέρει το παρελθόν στο σήμερα με μια ποιότητα και με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Έτσι εξηγείται η αγάπη του κόσμου για τις ελληνικές ταινίες, το σινεμά, τα μυθικά πρόσωπα του σινεμά, τα τραγούδια του τότε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το «ένδοξο» παρελθόν, τον πολιτισμό μας.

Ποια η πρώτη σας ανάμνηση που θυμάστε τον εαυτό σας να βλέπει μία ελληνική ταινία;

Στα τέσσερα μου χρόνια είδα την ταινία «Χτυποκάρδια στο θρανίο» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Με μάγεψε το κορίτσι με το υπέροχο χαμόγελο που έμοιαζε σαν «ήλιος», την τσαχπινιά και την παιδική διάθεση που είδα μπροστά μου. Αυτό τότε νομίζω με καθόρισε. Είχα πει ότι αυτή τη γυναίκα θέλω να τη γνωρίσω. Που να ήξερα ότι λίγα χρόνια αργότερα αυτή η γυναίκα θα γινόταν ο «φάρος» της ζωής μου.

Θεωρείτε ότι σήμερα το θέαμα στην Ελλάδα έχει ποιότητα;

Ναι, υπάρχουν πολύ μεγάλα ταλέντα, σπουδαίοι σκηνοθέτες και γίνονται πολύ σημαντικές δουλειές, όμως σήμερα είναι όλα αναλώσιμα. Αυτό είναι το κακό και δεν επιτρέπει σε μια παράσταση να γίνει διαχρονική. Θυμάμαι στη δεκαετία του 1980 αν ξεχώριζες σε μια πετυχημένη παράσταση για ένα χρόνο, είχες εξασφαλίσει τα επόμενα πέντε χρόνια σου. Αυτό δεν ισχύει σήμερα. Όλα ξεχνιούνται, όλα είναι αναλώσιμα. Είναι κρίμα για όλους τους νέους, γιατί υπάρχουν υπερταλαντούχα παιδιά, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν, να κάνουν ένα όνομα που να είναι αναγνωρίσιμο στον κόσμο. Σήμερα δεν είναι εύκολο να γίνεις επώνυμος με τη βαθειά έννοια του όρου. Να γίνεις συνείδηση στον κόσμο.

Ποια η αιτία;

Η αιτία βρίσκεται στην εποχή. Οποιοσδήποτε βάζοντας πέντε φωτογραφίες στο facebook θεωρεί τον εαυτό του πετυχημένο και σταρ. Δεν είναι όμως παρά μόνο μια ψευδαίσθηση όλο αυτό που ζούμε και ειδικότερα οι νέοι. Η ουσία είναι αλλού και αφορά έναν άνθρωπο που έχει διαχρονική αξία.

Ποια τα πρόσωπα που σας επηρέασαν θετικά στη ζωή σας;

Ήταν τα πρόσωπα του ελληνικού κινηματογράφου. Εγώ δεν είχα παιδικούς φίλους. Είχα την Βουγιουκλάκη, τη Βλαχοπούλου, τον Παπαμιχαήλ, τη Χρονοπούλου. Αυτοί ήταν οι ήρωες των παιδικών μου χρόνων. Αυτοί καθόρισαν τα πάντα στη ζωή μου και βεβαίως δεν το έχω μετανιώσει, γιατί αν κάποιος με ρωτήσει θα του πω ότι έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο του ελληνικού κινηματογράφου. Το έχω σπουδάσει αυτό και το μυαλό μου είναι σαν ένα μικρό κομπιούτερ που έχει μια απεραντοσύνη γνώσεων, πάνω σε αυτό το τομέα, εξήγησε στο Καρφί, ο Μάκης Δελαπόρτας.