Μάκης Δελαπόρτας: «Δεν θα ήθελα να βάλω τίτλο στη ζωή μου»

«Δεν θα ήθελα να βάλω τίτλο στη ζωή μου, θα ήθελα ο χρόνος και η ιστορία να δείξει για μένα κάποια πράγματα. Σκοπός της ζωής μου είναι να καταγράψω μια εποχή που έζησα όμορφα μέσα από ανθρώπους, καταστάσεις, μουσικές και σήμερα είναι το τέλος της. Είναι όνειρο ζωής να προστατευτεί μέσα από ένα μουσείο του ελληνικού κινηματογράφου που σκέφτομαι να δημιουργήσω. Μακάρι να βρω το κουράγιο και τις αντοχές, γιατί θέλει μεγάλη αντοχή να υλοποιηθεί ένα τέτοιο σχέδιο. Για κανέναν Έλληνα ηθοποιό, τραγουδιστή, καλλιτέχνη δεν υπάρχει τίποτα να μείνει για τις επόμενες γενιές πέρα από κάποιες ταινίες που τις βλέπουμε και τις θαυμάζουμε. Αυτό θα προσπαθήσω να σώσω, γιατί έχουμε ένα απίστευτα σπουδαίο υλικό για τις επόμενες γενιές» τόνισε στο Καρφί.

-Πιστεύετε πως θα έπρεπε να μελετάται η πορεία και η ζωή των καλλιτεχνών που είχατε την τιμή να γράψετε τις βιογραφίες τους, από τους μαθητές των δραματικών σχολών; Πολλοί νέοι ηθοποιοί προτιμούν να ασχολούνται με ηθοποιούς του εξωτερικού και να μειώνουν τους δικούς μας αστέρες.

«Σίγουρα θα έπρεπε να υπάρχουν μαθήματα ή σεμινάρια στα σχολεία. Εγώ στη δραματική σχολή ήξερα όλους τους Έλληνες ηθοποιούς τους πρώτους, τους δεύτερους, τους τρίτους επειδή τα έψαχνα εγώ ο ίδιος. Σήμερα τα νέα παιδιά δεν έχουν γνώσεις πάνω στο θέατρο και στις τέχνες γενικότερα, γιατί δεν τα αφορά το παρελθόν δεν πολυψάχνουν και αυτό βεβαίως δεν είναι καλό. Εγώ το έψαχνα πολύ. Όταν ασχολείσαι με έναν τέτοιο πρέπει να ξέρεις πάρα πολλά πράγματα σε πρόσωπα, καταστάσεις και εποχές. Αλλά αν τα σχολεία ή τα πανεπιστήμια δεν στο δίνουν και μπροστά σου..»

-Υπάρχει σήμερα κάποιος καλλιτέχνης, που δεν ανήκει στην χρυσή εποχή που ασχολείστε αλλά επιθυμείτε να γράψετε βιβλίο για την πορεία του;

«Ο χρόνος ξεχωρίζει τους ανθρώπους, τους καλλιτέχνες, την προσφορά τους ακόμα είναι νωρίς να πούμε για κάποιους ξεχωριστούς. Υπάρχουν πολλοί ξεχωριστοί άνθρωποι αλλά και λαμπερές προσωπικότητες, ηθοποιοί που έχει και αυτή η γενιά να αφήσει πίσω. Βεβαίως από αυτές τις περιπτώσεις είναι η Κάτια Δανδουλάκη και ο Γρηγόρης Βαλτινός. Δεν πιστεύω ότι οι βιογραφίες πρέπει να γίνονται στο τέλος της ζωής των ανθρώπων γιατί υπάρχουν βιογραφίες στο εξωτερικό που είναι και για νέους ανθρώπους και την ζωή τους. Μια βιογραφία έχει να κάνει με το ενδιαφέρον και τα μηνύματα που πρέπει και μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος. Ο Βαλτινός ας πούμε είναι μια περίπτωση που θα ενδιέφερε και εμένα προσωπικά να γίνει μια βιογραφία της μέχρι τώρα πορείας του και δεν εννοώ σε προσωπικά κομμάτια μόνο αλλά το ότι έφτασε ένας άνθρωπος να χαίρει εκτίμησης από μεγάλη μερίδα του κόσμου είναι πολύ σημαντικό. Αυτό σίγουρα είναι το πολύ δύσκολο, να γίνεις αποδεκτός, όπως ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, που δεν δίχασαν ποτέ το κοινό ούτε με την προσωπικότητα τους ούτε με την προσωπική τους ζωή ούτε, ούτε με το ταλέντο τους. Δεν υπάρχει σήμερα άνθρωπος να σου πει ότι δεν του αρέσει η Ρένα Βλαχοπούλου. Αυτοί λοιπόν είναι από τις εξαιρέσεις του κανόνα των ηθοποιών. Δεν το είχε ούτε η Βουγιουκλάκη ούτε η Καρέζη. Είναι μοναδικό. Ο Βαλτινός τείνει προς τα εκεί. Έχει αυτό το χάρισμα που δεν το έχουν όλοι οι καλλιτέχνες και εμένα αυτό με ιντριγκάρει»