Παντελής Βούλγαρης: Μιλάει για τη νέα του ταινία και αποκαλύπτει...

Πάμε στη νέα σας ταινία, «Τελευταίο σημείωμα». Γιατί νιώθετε την ανάγκη να επιστρέφετε κάθε τόσο ατό ιστορικό παρελθόν;

Τα τελευταία χρόνια διαβάζω περισσότερο Ιστορία των νεότερων ελληνικών χρόνων, παρά μυθοπλασία, παρόλο που έχω γυναίκα λογοτέχνη (σ.σ.: Ιωάννα Καρυστιάνη). Διαβάζω περισσότερο επειδή προσπαθώ να καταλάβω παρά να κάνω ταινία, γιατί οι εποχές που με ενδιαφέρουν δεν σημάδεψαν μόνο το τότε αλλά και το παρόν. Ξεκίνησα να διαβάζω για τον Εμφύλιο για την ταινία μου «Ψυχή βαθιά» και εξακολουθώ να διαβάζω γι' αυτόν, επειδή η ιστορία του Εμφυλίου είναι μια παγίδα -από τη στιγμή που θα μπεις μέσα, δεν ξεκολλάς ποτέ. Ο Γιάννης Τσαρούχης, όταν τον ρώταγαν «και τι διαβάζετε τώρα, δάσκαλε;», απαντούσε «τα ίδια». Ετσι κι εγώ: επιστρέφω στα βιβλία που έχω διαβάσει. Η Κατοχή, λοιπόν, είναι μία περίοδος την οποία θεωρώ αδικημένη κινηματογραφικά. Αν θυμάμαι καλά το πρώτο σχετικό φιλμ ήταν το «Ξυπόλητο τάγμα» του Γκρεγκ Τάλας, μετά έγιναν και δυο-τρεις ταινίες του Φίνου. Τώρα, λοιπόν, έπεσα ξανά μέσα στην έρευνα, που για μένα δεν αφορά μόνο τα ιστορικά γεγονότα αλλά και την καθημερινότητα εκείνης της εποχής τα εστιατόρια, τα θεάματα που παίζονταν. Και επειδή η ιστορία του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, του κεντρικού προσώπου της ταινίας, και των 200 της Καισαριανής με κυνηγούσε, ε, λέω, ήρθε ο καιρός να την κάνω. Είχαμε σπουδαίους ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων ο πρωταγωνιστής Ανδρέας Κωνσταντίνου (σ.σ.: «Ουζερί Τσιτσάνης», «Μικρά Αγγλία»), ο Γερμανός Αντρέ Χένικε και η Ελληνοαμερικανίδα Μελία Κράιλινγκ, αλλά και 2.500 Χανιώτες που θέλησαν να λάβουν μέρος. Νομίζω ότι έχουμε καταφέρει να μην είναι ταινία δύο προσώπων, του Ναπολέοντα και της αρραβωνιαοτικιάςτου, αλλά ενός ολόκληρου κόσμου που πίστεψε σε αυτήν, συμμετείχε και έχει βγάλει, νομίζω, ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.

Υπήρξαν δυσκολίες στα γυρίσματα;

Αν δεν υπήρχε ο παραγωγός Γιάννης Ιακωβίδης, δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια ταινία εποχής σε μια χώρα ηου απαγορεύει αυτό το εγχείρημα, αφού δεν υπάρχουν οι χώροι, τα κοστούμια, τα όπλα... Δεν υπάρχει καν η φυλακή τηςταινίας. Αναγκαστήκαμε και πήγαμε ξανά στο φρούριο Ιτζεδίν της Κρήτης, όπου είχα γυρίσει παλιά τα «Πέτρινα χρόνια», για να αναπαραστήσω το Χαϊδάρι εκείνης της εποχής. Το Χαϊδάρι λειτούργησε το '43 και το '44. Από εκεί πέρασαν ο Νίκος Σκαλκώτας, η Ρένα Ντορ, ο Αιμίλιος Βεάκης, ο Γιώργος Οικονομίδης, πρόσωπα που δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε ότι ήταν έγκλειστοι στο κάτεργο, θέλησα, και για εκείνους, να διηγηθώ πράγματα που είναι σημαντικά και που νομίζω ότι μπορεί να συγκινήσουν τον κόσμο. Δεν ξεχνάω ότι μετά την «Ψυχή βαθιά» είχα άπειρα τηλεφωνήματα από νέα παιδιά, που με ρωτούσαν τι να διαβάσουν.

Πηγή: Real