Γιώργος Γιασεμής: «Έχω πληρώσει γυναικεία πάθη»
Ο Γιώργος Γιασεμής παραδέχεται ότι έχει κάνει λάθη.
«Εννοείται. Υπάρχει κανείς που δεν έχει κάνει;» τόνισε στο Χάι.
-Οχι, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που δεν το παραδέχονται, που είναι υπεράνω ή την έχουν ψωνίσει.
«Και λάθη έχουμε κάνει και πάθη έχουμε πληρώσει και δεν μετανιώνουμε γι' αυτό.»
-Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου πάθος; Τι πάθη έχεις πληρώσει;
«Έχω πληρώσει γυναικεία πάθη.»
-Ωραία ατάκα! Δεν είναι κακό αυτό
«Δεν έχω μετανιώσει, γιατί από τη στιγμή που σου αρέσει, το ζεις.»
-Έχεις ζήσει μεγάλο έρωτα;
«Ναι και ήταν πολύ ωραία. Είπαμε. Ο καθένας πληρώνει τα πάθη του.’
-Έχεις περάσει μια φάση κατάθλιψης;
«Η δουλειά μας είναι δύσκολη. Τον τελευταίο καιρό, το έχω νιώσει λίγο και το λέω γιατί ζω την απόλυτη επιτυχία και την απόλυτη αποτυχία. Εννοώ ότι μπορεί να κάνω ένα έξτρα σε μια πόλη και να έχει 1.000 άτομα και την επόμενη μέρα ή την επόμενη εβδομάδα να πάω σε μια πόλη και να έχει 50. Πάω στο εξωτερικό και νιώθω μια απίστευτη αγάπη τραγουδώντας σε 3000 άτομα και την επόμενη εβδομάδα πάω στο μαγαζί και έχει 100. Αυτό είναι απίστευτα ψυχοφθόρο. Να περπατάς σε μια πόλη, να σε αγκαλιάζουν και να βγάζουν φωτογραφίες και σε μια άλλη να μην ξέρουν ποιος είσαι. Αυτό έχει σε εισαγωγικά, πλάκα.»
-Μήπως δεν είσαι τόσο του lifestyle και του κουτσομπολιού;
«Δεν είμαι, αλλά υπάρχουν και άλλοι που δεν είναι. Το ότι είσαι τραγουδιστής, δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσαι και μέσα στο lifestyle».
-Ναι, αλλά άλλοι βγάζουν πιο πολύ την προσωπική τους και την επαγγελματική τους ζωή. Εσύ όχι;
«Δεν θέλω να κάνω πράγματα για να βγω προς τα έξω, αλλά θέλω να είμαι αυτό που είμαι, Ο κόσμος πρέπει να σε γνωρίσει και να σε αγαπήσει σαν τραγουδιστή. Αλλιώς έχεις πρόβλημα, αν δεν συνεχίσεις να προκαλείς. Υπάρχουν και τραγουδιστές που όταν σταμάτησαν να προκαλούν, δεν κάνανε κάτι μόνο μέσα από τη μουσική τους. Εμένα μ' ενδιαφέρει το life κομμάτι της δουλειάς και της ζωής μου. Να έχω προσωπική επαφή με τον κόσμο. Αυτό μου αρέσει- και μου δίνει ζωή. Οταν δεν δουλεύω δεν είμαι καθόλου καλά. Παλιότερα, στη Θεσσαλονίκη, για τέσσερα χρόνια, δούλευα εφτά μέρες τη βδομάδα και με ρωτούσαν πώς το άντεχα. Θα το άντεχα και σήμερα, όταν δεν δουλεύω, είμαι νεκρός.»
