Μαριέλα Σαββίδου: To νούμερο large, τα πρότυπα στην τηλεόραση και το bullying

Με αφορμή τη sexy φωτογράφηση που έκανες με μαγιό, έδειξες ότι έχεις μεγάλη αυτοπεποίθηση για τον εαυτό σου και το σώμα σου. Έτσι είναι;

Ναι, έχω και θεωρώ πολύ σημαντικό να έχουμε αυτοπεποίθηση για το σώμα μας. Τώρα έχω, όμως, αυτή την αυτοπεποίθηση, γιατί με έχω αποδεχτεί έτσι ακριβώς όπως είμαι. Στην εφηβεία μου είχα κι εγώ τις ανασφάλειές μου. Η σιγουριά που απέκτησα για τον εαυτό μου, οφείλεται και στο ότι έζησα στη Γαλλία – όπου συνυπάρχουν άνθρωποι πολλών διαφορετικών κουλτούρων. Εκεί ένιωσα ότι όλοι χωράμε και είμαστε απαραίτητοι ασχέτως εμφάνισης, χρώματος, σωματότυπου, προέλευσης. Ούτε στο Πανεπιστήμιο, ούτε στην Δραματική Σχολή, ούτε στη δουλειά, επιτρεπόταν η οποιαδήποτε διάκριση βάσει αυτών των χαρακτηριστικών. Και είδα σώματα που έμοιαζαν με το δικό μου να γίνονται πετυχημένες τραγουδίστριες, ηθοποιοί, μοντέλα. Όλοι ήμαστε ίσοι, όπως και να μοιάζαμε. Κι έτσι έμαθα να αγαπώ το σώμα μου.

Θα ήθελες να είχες μια άλλη εικόνα; Υπήρχαν φορές που θα ήθελες να φοράς extra small ρούχα;

Δεν θα ήθελα ποτέ να φορούσα extra small, ούτε κανένα άλλο μέγεθος από αυτό που φορώ! Φοράω 12, δηλαδή Large και είμαι ευχαριστημένη μ’ αυτό. Μ’ αρέσουν τα ρούχα και ευτυχώς δεν έχω και κανένα δύσκολο νούμερο για να ντυθώ. Πάρα πολλές κοπέλες φορούν το ίδιο μέγεθος με μένα, αλλά δεν μπορούν εύκολα να δουν τον σωματότυπο αυτό στην τηλεόραση. Είμαστε σπάνιες τηλεοπτικά! Όταν ένα κοριτσάκι δεν έχει διαθέσιμα πετυχημένα πρότυπα που να της μοιάζουν, με τα οποία να μπορεί να ταυτιστεί, θα νιώσει ότι ίσως αυτό με το οποίο μοιάζει να μην είναι αρκετό ή αποδεκτό. Στα media κυριαρχεί -κατά κόρον στις γυναίκες- ο σωματότυπος του small ή του extra small. Είναι σημαντικό, όμως, να υπάρχουν πετυχημένα πρότυπα διαφορετικών σωματότυπων στα media, γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο αφύσικο από το να προσποιούμαστε ότι η φύση μάς έκανε όλους ίδιους. Νιώθω καλά με αυτό που είμαι! Το έχω αποδεχτεί. Δεν θα με φανταζόμουν διαφορετική. Ακόμα κι όταν με βλέπω λίγο αλλοιωμένη στις φωτογραφίες των περιοδικών, όταν έχουν επέμβει λίγο παραπάνω στο photoshop, ενοχλούμαι.

Σε έκαναν ορισμένοι να αισθανθείς άβολα για το σώμα σου; Bίωσες bullying;

Ναι, φυσικά και έχω βιώσει σ’ ένα επίπεδο bullying και bodyshaming. Κατάλαβα, όμως, ότι αυτοί είχαν το πρόβλημα και όχι εγώ. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο το έχουμε λίγο αυτό, να σχολιάζουμε τα κιλά του ενός και του άλλου. Εγώ διεκδίκησα τον χώρο μου και δεν είχα κανένα πρόβλημα. Πήρα πολλά μηνύματα από γυναίκες που μου έλεγαν: «Κι εγώ έτσι νιώθω, ταυτίζομαι μαζί σου!» ή «σ’ ευχαριστώ που μιλάς θετικά για όλα τα σώματα». Οπότε, όταν βλέπω ότι κάποιοι κακοποιούνται λεκτικά από τρίτους για το σώμα τους και το bodyshaming που βιώνουν, θυμώνω και στεναχωριέμαι. Εκεί μπορεί να μιλήσω με θυμό – και χωρίς φόβο! Για μένα μπορεί να μην ασχοληθώ καν. Αλλά δεν μπορώ να σιωπήσω όταν γίνεται διάκριση στην εικόνα ενός συνανθρώπου μας! Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για bodyshaming. Κάποιοι βρίσκουν κάτι υποκριτικές προφάσεις, του τύπου «μα, εγώ του τα λέω για την υγεία του!». Καταρχάς, εάν θέλεις να βοηθήσεις στα αλήθεια κάποιον, δεν θα το κάνεις ποτέ με το να τον προσβάλεις και να τον στεναχωρήσεις. Η υγεία, εκτός από σωματική, είναι και ψυχική. Και με την προσβολή, το μόνο που κάνεις, είναι να επιβαρύνεις την ψυχική του υγεία. Και, κατά δεύτερον, κανείς δεν γνωρίζει την υγεία του καθενός. Υπάρχουν άτομα που έχουν κάνει χημειοθεραπείες, που έχουν πάρει κορτιζόνη και γι’ αυτό έχουν πάρει κιλά. Άλλη περίπτωση είναι να έχει θέματα θυρεοειδή κάποιος και να έχει παχύνει. Όπως, επίσης, να προσπαθεί να κάνει παιδί μία γυναίκα, με εξωσωματική, να παίρνει ορμόνες και να παχαίνει. Από πού ξέρεις την υγεία του άλλου και επεμβαίνεις -και καλά- για το καλό του; Γι’ αυτό, ας μην κρίνουμε την εικόνα του άλλου.
Πηγή: Down Town της Κύπρου