Μαρία Ελένη Λυκουρέζου: «Έπεφτα, σηκωνόμουν και ήταν πάντα εκεί δίπλα μου να μου δώσει το χέρι της»

«Αυτή ήταν η μαμά μου. Μου έλεγε τα δεδομένα και μου έκρουε με έναν τρόπο τον κώδωνα του κινδύνου -ΟΚ, ήμουν και κόρη της- αλλά με άφησε και εμένα να τα φάω τα μούτρα μου για να μάθω. Έπεφτα, σηκωνόμουν και ήταν πάντα εκεί δίπλα μου να μου δώσει το χέρι της. «Να τα φας τα μούτρα σου, αλλά θα είμαι εκεί πλάι σου». Πάντα ήταν πλάι μου η μαμά μου...», λέει στη Real.

Είχες ανάγκη να καλέσεις τον αριθμό του τηλεφώνου της; Το 'χεις κάνει ασυναίσθητα;

«Αχ, ναι... Λες «αχ, να της πω κι αυτό». Και δεν μπορείς να το κάνεις πια. Είναι δύσκολο πολύ. Δεν θα το σβήσω ποτέ... Θα το κρατήσω!», λέει στη Real και καταλήγει: «Δεν ήθελε να πέφτουμε, να γκρεμιζόμαστε, ό,τι κι αν συνέβαινε. Ήταν υπεραισιόδοξη και μαχήτρια. Είχε περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, ούσα ορφανή, είχε πονέσει πολύ και ό,τι και να συνέβαινε μας έλεγε «εμείς θα προχωρήσουμε μπροστά - μόνο μπροστά, δεν θα το βάλουμε ποτέ κάτω». Και μου το έχει «περάσει» αυτό... Πήγα να μείνω λίγο στο Πόρτο Ράφτη. Πονάμε όλοι, αλλά είναι στιγμές που θέλω να γελάσω και το κάνω... θα ήθελε να με δει έτσι! Να μας δει έτσι. Νιώθω πως θέλει να μην τη βαραίνουν ο πόνος και το κλάμα μας... Η ψυχούλα της θέλει να είμαστε μια γροθιά, ενωμένοι και δυνατοί. Και είμαστε μια αγκαλιά όλοι μας».