Μαρία Ελένη Λυκουρέζου: «Ζωή την έλεγα όταν της έκανα πλάκα και την εκνεύριζα»

«Τον συγχωρούσε γιατί τον λάτρευε, τον θαύμαζε, τον εκτιμούσε, τον αγαπούσε τόσο. Είμαι τόσο χαρούμενη που έχω -δεν τον μπορώ τον αόριστο- τόσο μοναδικούς και καλούς γονείς. Είναι και οι δύο τρομερές προσωπικότητες και «πλούτισα» και από τους δύο. Παίρνω τόση αγάπη που δεν θέλω να μιζεριάσω. Πονάω, κλαίω, μα προχωράω μπροστά γιατί αυτό θέλουν και οι δύο. Σε όσα ονειρεύομαι και όσα θα κάνουμε με τον μπαμπά για εκείνη»

Την έλεγες Ζωή ή μαμά;
«Μαμά, μαμάκα... Ζωή την έλεγα όταν της έκανα πλάκα και την εκνεύριζα. Ηταν η μαμάκα μου... Και η μαμάκα μου θέλει να προχωρήσω μπροστά και να γελάω»

Δεν έμεινε στην ομορφιά της η Ζωή; Έτσι δεν είναι;
«Δεν την ενδιέφερε. Αν έμενε σε αυτό, δεν θα κατάφερνε όσα κατάφερε. Δεν την ένοιαζε... Και έκανε πάντα αυτά που γούσταρε... Πάντα και με όποιο κόστος! «Ρούφηξε» τη ζωή και τη Χόρτασε. Πόνεσε πολύ και έζησε πολύ. Με όλο της το είναι. Θυμάμαι τα λόγια της: «Μη σταματάς. Ποτέ. Αγάπα, εκφράσου, δημιούργησε, κινήσου, γέλασε και νιώθε τι θες και δεν θες. Και κάν' το. Ζήσε. Μη στέκεσαι στην άκρη βλέποντας τη ζωή να περνά. Χόρεψε μαζί της. Ασ' τη να σε πάει, ξέρει αυτή». Σοφό πλάσμα...», εξομολογείται η ίδια στη Real.