Γιάννης Στάνκογλου: «Το ότι δούλεψα πολύ σε οικοδομή, με κράτησε προσγειωμένο. »

Μεταξύ άλλων, μίλησε για το τι θα έκανε για το θέατρο αν θα γινόταν υπουργός πολιτισμού: «Εξωστρέφεια καταρχήν. Πιστεύω ότι στο θέατρο στην Αθήνα και γενικά στην Ελλάδα είμαστε σε πάρα πολύ καλό επίπεδο από καλλιτεχνικής πλευράς. Έχουμε πάρα πολύ καλούς σκηνοθέτες, πολύ καλούς ηθοποιούς. Λείπει η σωστή παραγωγή, η οποία θα πάρει αυτήν την παράσταση, θα την πιστέψει και θα την ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Είναι απαράδεκτο σ αυτήν την χώρα να μην έχεις 2-5 παραγωγές κάθε χρόνο να φεύγουν και να κάνουν περιοδεία στον κόσμο. (...) Είσαι η χώρα που έχει γεννήσει την τραγωδία και δεν υπάρχουν κάθε χρόνο 1-2 ομάδες που θα φεύγουν έξω. Κάτι άλλο που θα κοίταζα σοβαρά είναι η Ακαδημία Θεάτρου. Ναι μεν έχουμε το Εθνικό Θέατρο, ναι μεν έχουμε κάποιες Σχολές πολύ καλές, αλλά θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι πιο ουσιαστικό και βαθύ αυτό το πράγμα. Μία Ακαδημία Θεάτρου και μία Ακαδημία Κινηματογράφου. Το σινεμά είναι μία σύγχρονη τέχνη και όλα αυτά που περνάμε αυτό τον καιρό έχουμε πολύ τροφή για να τα κάνουμε ωραία σενάρια.»

Για την γυναίκα του, την σκηνοθέτρια Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν: «Η γυναίκα μου είναι όντως σκληρός κριτής κι αφού μου λέει ένα λεπτό τα καλά, αρχίζει το τέταρτο του κατεβατού, για το τί πρέπει να προσέξω. (...) Σίγουρα έχουμε διαφωνίες πάνω στην δουλειά αλλά είναι δημιουργικές. Προσπαθούμε βέβαια να μην τις φέρνουμε στο σπίτι.»

Για την "Πλατεία Αμερικής" που είναι η ελληνική υποψηφιότητα για τα Όσκαρ: «Είναι μία ταινία, που το θέμα της από μόνο του και με τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος ο σκηνοθέτης Γιάννης Σακαρίδης το αγγίζει και το παρουσιάζει, έχει ενδιαφέρον. Γιατί δεν το κάνει μελό. Δεν μένει μόνο στο προσφυγικό ή στο θέμα της ακροδεξιάς. Το ακουμπάει και με πικρό χιούμορ και με μια ελαφρότητα, με την οποία μπορείς να καταλάβεις πολλά περισσότερα πράγματα γι' αυτό το θέμα. Γιατί όταν βλέπεις πολύ σοβαρά το θέμα αυτό, χάνει λίγο την υπόστασή του και την πραγματικότητά του. Ο Γιάννης έχει αυτή την δυνατότητα γιατί εκτός από ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης είναι κι ένας εξαιρετικός μοντέρ, οπότε μας άφησε πάρα πολύ και να αυτοσχεδιάσουμε με τον Μάκη Παπαδημητρίου, που εκτιμώ αφάνταστα.»

Για την ομορφιά: «Το ότι μεγάλωσα έτσι όπως μεγάλωσα στον Περισσό, είναι αυτό που με έχει διαμορφώσει. Η ομορφιά είναι κάτι που είναι μέσα μας, κρύβεται βαθιά κι αν κάνεις τα πράγματα που θέλεις και κάνεις μια ζωή που σε γεμίζει, ομορφαίνεις. Μπορεί από την μία να πήγαινα στο γήπεδο με τον Παναθηναϊκό από την άλλη να ήμουν σε πανκ, ροκ συναυλίες. Την ίδια στιγμή ήμουν και λίγο κοκέτης. Μπορεί να πήγαινα στο λύκειο και με ένα σιγκαρέτο κοστούμι που είχα αγοράσει από τα λεφτά που είχα βγάλει από την οικοδομή. Δεν προσέχω την εξωτερική εμφάνιση, όμως. (...) Δεν μεγάλωσα ως ο όμορφος του σχολείου που τα είχε όλα. Καμία σχέση. Το αντίθετο. Είμαι άνθρωπος ανασφαλής, με τις ανασφάλειές μου δουλεύω και αυτές με οδηγούν στο να κάνω δύσκολα πράγματα και να ξεπερνάω τα όρια.»

Για την παράσταση Δοκ Κιχώτης που θα πρωταγωνιστεί φέτος: «Με γοητεύει όλο αυτό το ονειρικό που έχει. Είμαι κατά κάποιο τρόπο κι εγώ Δον Κιχώτης. Πολύ συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται πράγματα που τώρα λες... μπορείς δεν μπορείς; Κι είμαι κι άνθρωπος που μου αρέσει να κάνω εκπλήξεις.»

Για το αν θα επέστρεφε στην Αμερική: "Μου αρέσει πολύ η χώρα στην οποία ζούμε. Μου αρέσει και η Αθήνα, μου αρέσουν και τα νησιά, το ότι μπορώ να βρεθώ μέσα σε 2 ώρες κάπου μαγικά. (...) Θα επέστρεφα στην Αμερική, αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μείνω μόνιμα. Μόνο αν έστηνα την ζωή μου με μία πολύ καλή δουλειά, που μπορούσα να τα βγάλω πέρα, γιατί είναι πολύ δύσκολα έξω να συντηρηθείς. Και πόσο μάλλον εγώ που αν φύγω, θα φύγω με την οικογένειά μου. Αν μου δινόταν η δυνατότητα με μία καλή δουλειά να κάνω θέατρο να κάνω και ταινίες, γιατί όχι. Αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να αντέξω το σε βάθος χρόνου."

Για κάποιους θεατρικούς παραγωγούς που εκμεταλλεύονται τους ηθοποιούς και τους εργαζόμενους του θεάτρου: "Δεν αγαπάνε όλοι το θέατρο. Κάποιοι το βλέπουν ως χρήμα και μόνο και εκμεταλλεύονται κόσμο. Αυτοί θα πρέπει να απομονωθούν. Από την άλλη υπάρχει τόσος κόσμος, τόσα παιδιά, που κάνουν πολύ ωραίες δουλειές, ρισκάροντας τα δικά τους χρήματα, που τους βγάζω το καπέλο."

Για την σχέση του με την κωμωδία: "Σαν άνθρωπος στην ζωή μου είμαι καραγκιόζης. Μπορώ να κάνω τους άλλους να γελούν. Απλά δεν το έχω δοκιμάσει πολύ στην σκηνή επάνω. Θα γίνει τώρα με τον Δον Κιχώτη που έχει κωμικά στοιχεία."

Για την εμπειρία του στην οικοδομή όταν ήταν μικρός: "Η οικοδομή είναι από τα κομμάτια που εμένα με έχουν διαμορφώσει. Όλη μου η σχέση και με την δουλειά μου αυτήν την στιγμή, με τον τρόπο που σκαλίζω το χαρακτήρα, το κείμενο, έχει να κάνει με το πώς δούλευα στην οικοδομή με τον πατέρα μου για να του αποδείξω ότι μπορώ να το κάνω, σε ηλικία 14, 15 ετών. Αυτό μου κράτησε τα πόδια στη γη, αφού έκανα τηλεόραση και είχα αναγνωρισιμότητα. Το ότι είχα δουλέψει πριν, με κράτησε πολύ προσγειωμένο".