Σταμάτης Κραουνάκης: «Ποτέ δεν ήμουν της χλιδής»

Ποιο στάδιο δημιουργίας σας ασκεί μεγαλύτερη γοητεία;

«Η γέννα και μετά η καθημερινότητα της καύσης, η οποία είναι μια ιστορία συναλλαγής με την κοινωνία, με τον κόσμο που έρχεται. Η προσευχή μου είναι μία: «Βάλε μου στο στόμα και στα χέρια αυτό που πρέπει να ακούσουν οι άνθρωποι». Κάνουμε ιαματικές δουλειές οι καλλιτέχνες και έχουμε υποχρέωση ο κόσμος να φεύγει καλύτερα απ' ό,τι ήρθε»

Προσεύχεστε δηλαδή στον Θεό;

«Στον Θεό μου. Είναι ψηλά, είναι υπέροχος και γελάει. Είναι ο ιδανικός μας εαυτός, που μας προσέχει»

Τελικά, πόσο ορίζει ο άνθρωπος τη ζωή του, πόσο παρεμβαίνει στην ευτυχία του;

«Έρχεται μια στιγμή που πρέπει να είμαστε πολύ χαλαροί με το Σύμπαν. Φορτώνουμε τις ζωές μας με περιττά πράγματα. Μας κυνηγούν με ένα περίστροφό οι δουλειές, οι δόσεις, τα λεφτά. Τα τελευταία χρόνια κούρδισα σε μια λιτότητα τη ζωή .μου. Σε αυτό με εκπαίδευσε η κοινή ζωή μου με την ομάδα, η επαφή μου με νεότερους ανθρώπους, καλλιτέχνες. Ποτέ δεν ήμουν της χλιδής, δεν μου έλεγε τίποτα. Η δουλειά με ενδιέφερε. Μην το πω κομμουνιστικά και φανεί γελοίο, παρόλο που είμαι κομμουνιστής»

Εξακολουθείτε να νιώθετε και να δηλώνετε κομμουνιστής;

«Δεν χρειάζεται να το διαφημίζει αυτό κανείς. Ζει έτσι. Ορίζει τη δικαιοσύνη της ζωής του με αυτόν τον τρόπο. Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει όλο τον Λένιν και όλον τον Μαρξ»

Η πρώτη μουσική που θυμάστε με τι είναι συνδεδεμένη; ,.- .

«Με ένα ραδιόφωνο στην κουζίνα που έπαιζε τα πάντα. Από το Θέατρο της Τετάρτης και της Κυριακής, την ορχήστρα της ΕΡΤ, Χατζιδακι, Θεοδωράκη, Πλέσσα»

Σε ηλικία;

«Έξι-επτά. Η ψυχή μου ήταν ανοιχτή στη μουσική από παιδί. Ζούσα σε ένα σπίτι ανοιχτό τις γιορτές και στα πάρτι» δήλωσε στην εφημερίδα Ελευθερία.