Βίκυ Βολιώτη: «Στενοχωριέµαι πολλές φορές για τον τρόπο που άφησα τις φοβίες µου να µε καθηλώσουν»

Ετοιµάζεσαι να πας στις πρόβες του «Αµύντα». Θα µου πεις γι’ αυτήν την παράσταση που θα δούµε στο Ηρώδειο στις 26 Σεπτεµβρίου;

Είναι πολύ συγκινητικό... Παρουσιάστηκε µια βραδιά από το Φεστιβάλ Αθηνών. Ήταν η τελευταία παράσταση που σκηνοθέτησε ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Είναι µια βουκολική κωµωδία, γραµµένη τον 17ο αιώνα από έναν Κυθήριο συγγραφέα, ένα έργο σουρεαλιστικό, γραµµένο σε διάλεκτο, ένα παραµύθι µε δράκους, ανθρώπους, λιοντάρια, ελάφια και... έρωτες! Μείναµε αποσβολωµένοι από την αντίδραση του κόσµου. ∆εν καταλαβαίναµε όταν το κάναµε ότι είχε τόση πλάκα και ότι θα είχε τόση απήχηση. Ο «Αµύντας» αναβλύζει παιδικότητα και χαρά ζωής. Ετσι ακριβώς το ήθελε ο Ευαγγελάτος, ένα έργο έξω καρδιά. Την επιµέλεια τώρα την κάνει η κόρη του, Κατερίνα Ευαγγελάτου.

Υπάρχει κάτι άλλο στα προσεχή σου πλάνα;

Τον Νοέµβριο ξεκινάµε πρόβες για την «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ, που θα παρουσιαστεί στη Στέγη, σε σκηνοθεσία Παντελή ∆εντάκη.

Αν γυρνούσες πίσω, τι θα έλεγες στη Βίκυ, στα πρώτα της βήµατα;

Ξέρεις, τον τελευταίο καιρό το σκέφτοµαι πάρα πολύ αυτό... Στενοχωριέµαι πολλές φορές για τον τρόπο που άφησα τις φοβίες µου να µε καθηλώσουν. Θα προσπαθούσα να της πω αυτό: «Μην αφήνεις να σε κρατάνε πίσω πράγµατα τα οποία δεν είναι δικά σου. Πέτα τα βαρίδια σου». Όταν είσαι 20 χρόνων, όλες, µα όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και είναι ανεκτίµητο αυτό, αλλά τότε δεν το καταλαβαίνεις και µπερδεύεσαι και σπαταλιέσαι σε πράγµατα που δεν έχουν νόηµα. ∆υστυχώς, µόνο όταν µεγαλώνεις το καταλαβαίνεις αυτό.

Είναι και ο χρόνος, που τον θεωρούσαµε άφθονο. Και ξαφνικά, δεν είναι πια αρκετός...

Εγώ ευτυχώς δεν το έχω πάθει αυτό. Εχω την αίσθηση ότι έχω πολύ χρόνο να κάνω πολλά πράγµατα!

Πηγή: Real