Ελένη Ράντου: Πιστεύω ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν τις φυλακές τους

«Γίνεσαι» και πάλι η Φιλουµένα Μαρτουράνο στο οµώνυµο εξαιρετικό έργο του Ντε Φιλίπο. Είχες... ανοιχτούς λογαριασµούς µαζί της; Ήθελες να «βουτήξεις» ξανά σε αυτήν Ελένη;

Μόνο να βουτήξω; Να λουστώ ολόκληρη από τη δύναµή της, να συναντηθώ µε το φως της. Να νιώθω για δύο ώρες κάθε µέρα ηρωίδα. Ξέρεις, ήρωας στο θέατρο είναι αυτός που µε τις πράξεις του αλλάζει τη µοίρα του. Αυτός που δεν κάθεται µε σταυρωµένα χέρια όταν νιώθει ότι ταπεινώνεται. Την έχω ανάγκη µια τέτοια ηρωίδα. Ολοι µας την έχουµε.

Περίγραψέ µου τη Φιλουµένα που έχεις αγαπήσει ιδιαίτερα...

Είναι κύτταρο που µας είναι πολύ γνώριµο. Είναι πλάσµα των αντιθέσεων. Εχει µεγαλείο και φτήνια µαζί. Εχει φόβο και τσαµπουκά την ίδια ώρα. Απελπισία µαζί µε αισιοδοξία. Αγάπη µαζί µε µίσος. Οµως, τα σκοτάδια της δεν τη βουλιάζουν. Την κάνουν πιο δυνατή. «Κοίτα, κοίτα τα µάτια της», λέει κάπου ο Σοριάνο. Θλιµµένα και χαρούµενα µαζί. Ολη η Νάπολη είναι µέσα στα µάτια της. Ταξίδεψα πρόσφατα στα σοκάκια της Νάπολης. Μύρισα τον αποπνικτικό αέρα που ανέπνεε κι εκείνη. Με αυτή τη ζέστη, µε αυτή την υγρασία, όσο και να παλέψεις, Βορράς δεν γίνεσαι. Το συναίσθηµά σου είναι πάντα πιο δυνατό από τη λογική σου.

Είναι µια γυναίκα που έχει αγαπήσει παράφορα και έχει απατηθεί-προδοθεί από αυτόν που αγάπησε. Πιστεύεις στη συγχώρεση στην απιστία, στη δεύτερη ευκαιρία -που λένε- ή όχι;

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν τις φυλακές τους. Και η πίστη είναι µια φυλακή, αλλά και η προδοσία είναι µια άλλη. Αυτό µου αρέσει στο έργο. Στο πρώτο µέρος σού περιγράφει τη φυλακή της ηρωίδας που υποµένει και στο δεύτερο µέρος βλέπεις τη φυλακή που έχει κλειστεί κι αυτός που την απατούσε. Η διαρκής αγωνία να τρέχεις εδώ κι εκεί νοµίζεις δεν είναι φυλακή;

Πηγή: Real